Dans Dans - I/II

Unday Records

Dans Dans lijkt een in het nauw gedreven seriemoordenaar die de politie zelf naar zich toe leidt al was het maar om de eigen waanzin een halt te roepen. Hun tweede album ‘I/II’ is een “smoking gun” die hen laat betrappen op muzikale krankzinnigheid van een soort die zich tegen wil en dank niet laat kooien.

Meer dan zeventig minuten instrumentale muziek is niet iets waar de gemiddelde songfestivalfan op zit te wachten, maar als die gespeeld wordt door rasmuzikanten als Bert Dockx, Steven Cassiers en Fred Jacques verveelt de echte muziekliefhebber zich geen seconde.

De meeste nummers op dit dubbelalbum zijn (bijna onherkenbare) covers van Sun Ra, Waits, Coleman, Morricone, Mingus, Bowie en Wyatt.  Au Hasard is daarentegen ontroerend eigen werk, geënt op Robert Bressons film ‘Au Hasard Balthazar’ over de dood van een ezel. De song bevat een sample uit die prent en had een perfecte titeltrack kunnen zijn, want dit album kwam tot stand na amper tien repetities en drie opnamedagen en “au hasard” betekent zoveel als “in het wilde weg”.

Nog meer dood en verderf in Ancient Aiethopia van Sun Ra waarin Dockx’ gitaar zes minuten lang als een slang in heet woestijnzand kronkelt om dan toe te slaan. De laatste vier minuten verricht het venijn zijn verwoestende werk in je zenuwbanen.

Van Yesterday Is Here van Tom Waits blijft dan weer vooral de tedere melancholie bewaard terwijl het net één seconde langer durende Gazelle jazzy souplesse tentoonspreidt in een paringsdans tussen bas, drums en gitaar. En in Mothers Of The Veil regeert de jazzgekte net zoals verderop in die andere jazzcover: Meditation (For A Pair Of Wire Cutters) van Mingus.

Voor de afwisseling isThe Sicilian Clan van Ennio Morricone dan weer even gracieus als dreigend en in Muskiet klinken de drums als paardenhoeven in galop terwijl Dockx’ gitaar schoten afvuurt. Het resultaat is spaghettiwesternmuziek met ballen.

Van spaghettiwesterns naar de mystieke poëzie van Borges is in de wereld van Dans Dans een kleine stap. Op diens gedicht ‘Alguien’ baseerden ze De Su Propia Raíz O De Un Dios Disperso (tevens een regel uit dat gedicht), een verklanking van een intense mijmering over de betekenis van het leven.

Het afsluitende duo Some Are (bonustrack van Bowies ‘Low’) en East Timor (Robert Wyatt) sluiten dit staaltje van muzikale krachtpatserij af met naast gitaar, bas en drums: knisperende elektronica, zilveren belletjes en instrumentaal oorlogsgeweld.

Ontroerd, platgewalst en in stukken gereten. Zo voelen we ons na een marathonbeluistering van meerdere draaibeurten van deze plaat. We lieten er niettemin met plezier de eerste lentezon van het jaar voor aan ons voorbijgaan. Die komt morgen wel weer op.

Dans Dans kan je hier nog aan het werk zien.