Darkness Falls - Dance And Cry

HFN Music

In hun thuisland geniet Darkness Falls al heel wat bekendheid. Het Deense duo, Josephine en Ina, scoorde er al met een eerste album en richt nu zijn pijlen meer dan ooit op het buitenland. Met hun muziek beantwoorden ze allicht aan alle clichés die er over Scandinavische muziek bestaan, maar toch blijft hun donkere sprookjespop tot de verbeelding spreken. Een mooi en gevarieerd album, deze ‘Dance And Cry’.

Meer dan één keer denken we bij het beluisteren van deze plaat aan Trentemøller. De ijle nevellucht die in zelfs de meest poppy nummers van ‘Dance & Cry’ te vinden is, doet ons echter weer verlangen naar Trente’s ‘Into The Great Wide Yonder’ en ‘Lost’. Beide hebben allicht veel naar groezelige, surrealistische films gekeken. Darkness Falls haalt dan ook David Lynch aan als een voorbeeld.

Vooral de gitaarpartijen in onder meer Liar’s Kiss zouden van Chris Isaac’s meest melancholische momenten kunnen zijn. De folky zang en hunkerende elektronica geven er een heel eigen cachet aan. The Answer en Hazy zetten je in het begin dan weer op een dwaalspoor. Eerst lekker dreigend, daarna klinken ze eerder hoopvol in hun refrein. De titel van het album verwijst niet voor niets naar een zekere dualiteit.

Vooral het titelnummer, wat ons betreft ook de meest beklijvende song, past dit mooi toe in zijn arrangementen. Huilende synths, bluesy gitaren en daartegenover stuwende drums. Er hangt een zweem van 80’s pastiche doorheen het nummer terwijl we evengoed Italians Do It Better-band Desire goedkeurend zien meeknikken. Darkness Falls klinkt intiem, maar bij momenten evenzeer dansbaar.

En er kan nog meer bewogen worden. Het tempo zit hoog in elektropopsong My Father Told Me (He Was Wrong) terwijl de gemoedssfeer alles behalve uitbundig genoemd kan worden. Het zou Raving George en Max Colombie in elk geval goed afgaan. Het new wave en EBM-getrimde Thunder Roads doet de ambiance niet drastisch kantelen. En daar zijn we vooral gelukkig om.

Een drietal nummers gaat compleet aan onze aandacht voorbij wanneer we ‘Dance & Cry’ uitzitten. Maar dat doen we overigens met plezier. Geen album met een onwaarschijnlijk verhaal of met radicale vernieuwingen in zich, maar gewoon degelijk en bijzonder genietbaar.