Darwin Deez - Songs For Imaginative People

Lucky Number Music

 “Are you sick of not existing?” Dat vraagt Darwin Deez op het eerste nummer van ‘Songs For Imaginative People’, ongeveer zeven weken na de Apocalyps. Geen nood, hij helpt u terug uit uw niet-bestaan en leert u daarenboven hoe u terug mens moet worden. De devolutietheorie van deze Darwin Deez is – anders gezegd - omkeerbaar. Hoe? Met een tiental ironische feelgood songs over atmosfeer, heelal, computerliefde en bijbehorend verdriet.

Op het eerste zicht verschilt ‘Songs For Imaginative People’ niet veel van Darwin’s debuut uit 2010: het droge en funky ritmegitaartje is nog altijd aanwezig in elk nummer, de teksten en melodieën hebben nog altijd een neurotisch kantje en de drumcomputer wint het nog altijd boven een traditioneel drumstel.

Het probleem is dat dit dan ook allemaal iets te veel binnen de verwachtingen valt. Zelfs wanneer we na enkele dagen nog altijd (800) HUMAN of You Can’t Be My Girl staan te zingen, is dat niet verrassend. Op Darwin Deez' debuut stonden tenslotte ook een handjevol van die oorwormen.

Het nieuwe op ‘Songs For Imaginative People’ gaat bijna onopvallend voorbij. Enkele uit de hand gelopen glamrockgitaarsolo’s – of moeten we freakouts zeggen -  tussen Thurston Moore en Jimmy Page in komen nog het meeste naar de voorgrond. Zo ook in You Can’t Be My Girl, waarin zo’n solo helemaal binnen het scificoncept past en een haast robotachtig karakter krijgt. Ook op All In The Wrist is een snelle gitaarloop een welgekomen afwisseling op de dramatische melodieën die in dat nummer hun climax krijgen.

Darwin en de familie Deez  uit New York namen het album helemaal zelf op in Asheville, North-Carolina en lieten zich voor de mix helpen door Charlie Andrew, de man die bij het debuut van Δ (Alt-J) ook achter de knoppen stond. Door die vrijheid is er een heel deel van het spontane “indiegevoel” verloren gegaan dat op ‘Darwin Deez’ in 2010 net zo complementair was met de muziek en de geeky teksten. Redshift op ‘Songs For Imaginative People’ heeft minder franjes, waardoor dat  nummer nu net wèl aanspreekt zoals de nummers op het debuut dat deden.

Vooral de teksten met ontelbare woordspelingen en referenties aan de wetenschap houden het geheel genietbaar en dat blijft Darwin sieren, net zoals het koordje dat rond zijn hippe krullenbol is gebonden. Er gaat een constant joie de vivre uit van Darwin Deez  en het is moeilijk om na verloop van tijd niet meegesleept te worden door dat enthousiasme.

U denkt misschien dat we zomaar "the elephant in the room" aan ons zouden laten voorbijgaan, maar we weten het zelf ook: Darwin Deez ziet er ongeneeselijk hipster uit. Als u niet over die hipsterfobie heenkan vinden we het jammer dat u hier en daar een tof feelgoodplaatje mist, zoals ook dit ‘Songs For Imaginative People.