Das Pop - The Game

EMI

Amper anderhalf jaar na hun derde album ‘Das Pop’, brengt de gelijknamige band ‘The Game’ uit. Met dit schaamteloos, kinderlijk naïef en dartel popalbum begeeft de groep rond Bent Van Looy zich niet zelden op glad ijs, maar de spontaniteit en enkele ijzersterke songs houden hen nog net recht. De vierde Das Pop-plaat is vooral voer voor fans van aanstekelijke, charmante pop waarbij al eens in de handen geklapt mag worden, maar ook wie nog een synthese van de popgeschiedenis in huis wil halen, zit met 'The Game' goed.

"Je moet het ijzer smeden terwijl het heet is.", luidt het gezegde. Wel, Das Pop is hot. Zanger en uithangbord Bent Van Looy is dankzij een charmerende passage in de (Aller)Slimste Mens Ter Wereld uitgegroeid tot een BV die zowel bij de bomma’s als de kleinkinderen populair is. En dus volgde al heel snel een eigen radioprogramma op Studio Brussel, werd het ‘kleine’ NEWS ingeruild voor het ‘grote’ EMI en was het vierde album 'The Game' exact een maand geleden al te koop in … de krantenwinkel. Wie het weekblad Humo kocht en nog enkele euro’s overhad, kreeg het nieuwe album van Das Pop erbij. Hot dus, en eigenlijk niet zo verrassend dat er dan met ijzer… Enfin, u weet wel. Maar ons begrip voor al deze marketinggerichte acties veranderde al snel in ongerustheid. Das Pop had marketing toch niet laten primeren op muziek en snel snel een album in elkaar geflanst om te kunnen profiteren van hun populariteit?

Single, titelsong en opener The Game, geeft daar al deels een geruststellend antwoord op. Een ongelooflijk aanstekelijk poppy nummer, dat dankzij de wonderlijke mix van de stem van Bent Van Looy, opzwepende synths, catchy gitaren en een groots refrein een erg dansbaar popnummer is dat doet denken aan Queen in zijn beste dagen. Het hele album zit trouwens volgepropt met subtiele en minder subtiele verwijzingen naar de grootheden uit de popgeschiedenis.

Zo menen we in Girl Wolf de gitaarrif en drumpartij van My Sharona van The Knack te herkennen, en lonkt Wronging The Rights openlijk naar Madonna’s Material Girl. Het prachtige Fair Weather Friends en het rustige, op piano en stem voortdrijvende The Thunder, ademen de sfeer van David Bowie uit. Met songtitels als Flowers In The Dirt, I Me Mine en Yesterday krijgen The Beatles veel eer. Al verwijst de aanhoudende hi-hat als ritmeaangever uit Yesterday misschien ook wel naar Love Is In The Air van John Paul Young. Gold brengt ons dan weer van bij de eerste noten terug naar Abba en Eurosong anno 1974.

Het lijkt wel of Das Pop ons wil onderdompelen in het beste (?) wat zestig jaar pop te bieden heeft. Gelukkig staan er ook gewoon erg goede songs op het album. The Game blijft torenhoog favoriet, maar Skip the Rope komt na enkele luisterbeurten toch aardig in de buurt. Het nummer, met een videoclip die werd opgenomen door honderdvijftig fans in het Gentse S.M.A.K., barst na een vrolijke pianointro helemaal los in een krachtige popsong waarop het moeilijk stilstaan is. Ook A Kiss Is Not a Crime, het enige nummer dat niet op de Humo-cd staat, werkt aanstekelijk door de frisse melodie en charmante zangpartijen.

Net zoals Van Looy al eens over de schreef durft te gaan met een kledingstijl die gerust als "fout" kan bestempeld worden, overschrijdt zijn groep Das Pop op 'The Game' soms de grens van de goede smaak. De nummers zijn wel erg gladgestreken, de deuntjes veelal kinderlijk eenvoudig en de uitstappen naar de disco uit de jaren '70 soms gevaarlijk. Maar live zullen de aanstekelijke, dansbare songs vol vrolijke (piano)deuntjes, samen met het enthousiasme en de show van de band ongetwijfeld voor vuurwerk en handgeklap zorgen. Op én voor het podium.