Dave Bainbridge - Celestial Fire

Open Sky Records

Iona is een eiland in de Hebriden, ten westen van Schotland. En het is de christelijke progband van gitarist Dave Bainbridge. Ook op zijn nieuwe soloplaat ‘Celestial Fire’ zijn de verwijzingen naar de Heiland en het geloof niet van de lucht. En vooral is het één van de beste langspelers die uit de koker van deze sympathieke bard komen. 

Overigens is Iona ook hier het vertrekpunt. Men vertelt over koning Oswald, die na een beslissende slag in 635 heerser wordt over Northumbria. Hij nodigt de monniken van Iona uit om een klooster te bouwen in zijn koninkrijk. En zo komt het dat het evangelie vanuit Lindisfarne over de hele natie verspreid wordt. Over die spirituele strijd tegen het kwade gaat de Keltische opener Heavenfield. Ex-Iona-lid Troy Donockley is opnieuw van de partij met zijn kleurrijke blaaspijpen.

Deels geïnspireerd op C.S. Lewis is het titelnummer een album op zich. Een opmerkelijke rol is weggelegd voor zanger Damian Wilson (Threshold), die hier Yes-achtige teksten zingt: “Presence, Seeking, Reaching, Inviting / Touching, Revealing, Flowing…”, enzovoort. Het hemelse vuur horen we ook in de machtige gitaarpartijen van Bainbridge, die spannender klinken dan ooit. Als vaste acolieten komen bassist Randy George en drummer Collin Leijenaar over van de Neal Morse Band. Nooit heeft Bainbridge een straffere congregatie rond zich verzameld.

Wie moeite heeft met religieus geïnspireerde teksten, is er ook hier aan voor de moeite. Maar waarom zou dat een hindernis moeten zijn? Je moet toch ook niet gelovig zijn om het contrapunt van Bach te smaken? Uiteindelijk is de integriteit van de artiest de sleutel tot deze muziek. Staat de kunstenaar pal voor wat hij vertelt? Is zijn boodschap geloofwaardig? In het geval van Bainbridge is er geen enkele reden tot gerede twijfel. 

Die passie voor de christelijke thematiek vertaalt zich ook naar het instrumentale niveau. Dit zijn niet zomaar liedjes, maar fors geschilderde tableaus die de luisteraar transcenderen. Paradoxaal genoeg worden steeds een batterij instrumenten en een palet etherische vocalen aangesleept, maar nergens zwicht een melodie onder het gewicht. Ondanks de symfonische aanpak en de somptueuze arrangementen blijft ‘Celestial Fire’ vederlicht. Een metafysische plaat, zowaar.

Metafysica, dat is ook kijken voorbij het zichtbare. See What I See handelt over het geestesoog in ieder van ons: “Open your senses wide / To the glory that lies behind.”  In For Such A time As This richt vocaliste Sally Minnear zich rechtstreeks tot de Heiland (“You were loved right from the start / To never be apart”). 

Het centrale stuk op de plaat is het folkgerichte Innocence Found. Bainbridge belijdt hier het geloof dat de wijzen uit het Oosten met hun geschenken van goud, wierook en mirre de onschuld die Adam verloren is, hersteld hebben. Sinds Adam was de mens verstoten uit het paradijs. Maar de wijzen brachten het heilige vuur opnieuw bij de mensen.

Love Remains, dat meandert als een jazzrocker,  is een krachtig pleidooi voor de liefde en haalt zijn inspiratie uit de brief van Paulus aan de Korinthiërs: “Al spreek ik de taal van mensen en engelen – als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal.” Een strenge terechtwijzing van de actuele commercialisering van menselijke relaties. Maar in Bainbridges geloof blijft de deur open voor vergeving en een spiritueel reveil: “Renewing, recreating, reawakening / Returning … Returning.”

Over loutering en zuivering gaat het uiteindelijk in het erg progressieve In The Moment. Damian Wilson waagt zich voortreffelijk aan beeldrijk proza: “Grains of paradise fall down from winter skies / Prose and palette catch the unseen wind / Voices cascade, washing us like holy rain.”  Randy George en Collin Leijenaar laten nog eens horen wat een geweldige ritmetandem ze vormen.

Ondertussen wordt de ene geïnspireerde melodielijn na de andere de wereld ingestuurd. Het ensemble speelt met een onwrikbare overtuiging, en een Bijbelse breedvoerigheid die echter nooit wijdlopig wordt. Bainbridge houdt zijn publiek bij de les en vermijdt een te opzichtige, apostolische dadendrang. ‘Celestial Fire’ dwingt respect en sympathie af; enkel bij de ayatollah’s van het atheïsme dreigt het op een koude steen te vallen. In puur muzikale zin is ‘Celestial Fire’ een triomf, al zal de bescheiden componist hierdoor zeker niet beginnen te zweven. Dat laat hij met plezier aan de engelen over.