Dave Rawlings Machine - Nashville Obsolete

Acony Records

Dave Rawlings Machine is het project waarmee Rawlings de wereld rondtrekt als hij niet als producer/muzikant aan het werk is aan de zijde van Gillian Welch. Samen met haar bracht hij enkele jaren terug nog ‘The Harrow And The Harvest’ uit, een referentie als het gaat om heartbreaking americana-albums. Zijn eigen project lag al enkele jaren stil. Het door pers en publiek goed ontvangen ‘A Friend Is A Friend’ dateert bijvoorbeeld alweer van 2009. Het werd stilaan tijd om zijn voormalige project af te stoffen en nieuw leven in te blazen.

Dat nieuwe album mag u gerust de plaat van de bevestiging noemen. Rawlings wordt steeds beter en zijn vakmanschap lag al torenhoog. Het album werd analoog opgenomen in de befaamde Woodland Studios in Nashville, Tennessee (met o.a. Cash, Harris en Earle onder het cliënteel). Rawlings liet zich in de studio omringen door een bende topmuzikanten. Naast oude getrouwe Gillian Welch duiken in de credits ook Paul Kowert (bas), Willie Watson (gitaar), Brittany Haas (fiddle) en Jordan Tice (mandoline) op.

Alvorens verder in te gaan op de muziek, staan we graag even stil bij het artwork. De zwart-witfoto van Welch & Rawlings, omgeven door medemuzikanten, herinnert aan een oud, ver en grijs verleden en communiceert artistieke integriteit. Zoals steeds grijpen ze naar de muzikale traditie waarin onder meer Bob Dylan, The Band, Emmylou Harris en Johnny Cash kernfiguren zijn, al duiken er steeds diversere invloeden op (blues, folk, bluegrass,.. ).

Zeven composities lijkt op het eerste zicht erg mager, maar de door Rawlings zelf gepende composities staan als een huis. ‘Nashville Obsolete’ is overigens het zevende album waarop het americana koningskoppel Welch & Rawlings te horen zijn. Naast het nieuwe album hebben beiden nog iets te vieren: binnenkort worden ze gehuldigd voor hun bijdrage aan de muziek met een Lifetime Achievement Award For Songwriting. Op basis van eerdere albums en optredens een meer dan terechte hulde.

Hoewel Rawlings maar blijft graven in dezelfde put van muzikaal erfgoed, toch weet een song als The Weekend een snaar te raken. Die zou perfect op Neil Youngs’ ‘Harvest’ hebben kunnen staan. Met dat album heeft ‘Nashville Obsolete’ de subtiele, rijke orkestraties gemeenschappelijk, waarmee weer maar eens onderstreept wordt op welk niveau Rawlings & co musiceren.

Een pessimistisch ingesteld iemand werpt dan al gauw op dat het maar liedjes zijn. Als die geschreven zijn door iemand als Rawlings, die over ruime ervaring en expertise als songwriter beschikt, willen we maar al te graag de oren spitsen. Een donkere song als Short Haired Woman Blues illustreert de grootsheid van cowboy Rawlings op tekstueel en muzikaal vlak (productie, arrangementen); een zoveelste hoofdstuk in de bijzondere catalogus die Rawlings (en Welch) al jaren bijeenschrijven.

De elf minuten durende escapade van The Trip is niet enkel in lengte een hoogtepunt, maar is in wezen een uitloper van Dylans Desolation Row, waarmee het de beeldenrijkdom deelt; tijdloze pracht, zeker als ook Welch haar stem leent. Veel beter dan deze huiselijke americana-ambacht wordt het niet. Het samenspel met de band is alweer om vingers en duimen van af te likken: Rawlings is een gitaarkunstenaar, Welch zingt de songs de sterren in en de wondermooie orkestraties vormen een meerwaarde.

Het huiveringwekkend knappe Bodysnatchers doet even naar adem happen, terwijl The Last Pharaoh zich al iets meer laat gelden als uptempo country. En Candy is - dankzij de heerlijke mandoline- en fiddlepartijen - al minstens even vrolijk van aard. (“What makes everybody smile, is it Candy”)

Het tijdelijke verblijf in de studio’s heeft hen geen windeieren gelegd. Ze zijn Pilgrims in de muziek. Het ene moment hier, het volgende daar. Ze gaan van plaats tot plaats, waar er maar publiek is voor hun muziek. En dat publiek groeit gaandeweg. ‘Nashville Obsolete’ is alweer een onewayticket richting zielsbestemming (“So take a trip wherever your conscience says to roam”), een zoveelste hoogtepunt in de carrières van Rawlings en Welch. Hopelijk laat de opvolger niet lang op zich wachten en weet het grote publiek hen te vinden bij een van hun optredens.