David Bartholomé - Cosmic Woo Woo

62TV Records

Er zijn zo van die artiesten met een droom. Zo ook David Bartholomé. Die wilde het zo graag maken in de muziek dat hij twintig jaar geleden vrijwillig in ballingschap ging in de Verenigde Staten. Terug in België probeert hij het eerst als Nose Kitchen, maar al gauw richt hij mee de groep Sharko op. Tien jaar en een zestal albums later legt hij een solo-ei. Alhoewel solo? De plaat staat bol van de – soms verrassende – gasten als daar zijn een operazangeres, een Ierse fiddler en een fanfare uit Doornik.

Dat Bartholomé Franstalig is, zou je helemaal niet zeggen als je zijn nagenoeg perfecte Engels hoort. Met zijn ijle Tom Yorkestem is hij niet de beste zanger, maar hij trekt zich uit de slag. Hier is hij nauwelijks gekend, maar in Wallonië scoorde hij met Sharko wel enkele hitjes, hetgeen verklaart waarom hij drie avonden achter elkaar geprogrammeerd staat in de Botanique eind november.

Op zijn eerste soloplaat schuwt Bartholomé het avontuur niet en breekt hij uit het Sharkokeurslijf. Dat levert soms leuke, vaak interessante, maar altijd verrassende resultaten op. Die zijn niet allemaal even geslaagd, maar voor wie geen hokjesdenker is, is dit een leuke trip.

Aan gasten dus geen gebrek: Mars, de leuke opener, klinkt lofi tot plots de mezzosopraan Anne-Fleur Inizan invalt tegelijk met een heel strijkersemble. Helaas ontaardt het lied in een inspiratieloos gelalala.

Op Speak Out krijgt Bartholomé versterking van de klassiek geschoolde jazz- en soulzangeres Fanny Bériaux en een fanfare. Op Everybody komt dan weer Pascal Deweze  (van o.m. Sukilove en wijlen Broken Glass Heroes) meezingen. Op Moon horen we de eerder genoemde Ierse violist.

Ook zonder vreemde inbreng boeit 'Cosmic Woo Woo'. Never is van een weergaloze schoonheid: heel breekbaar met schitterende arrangementen en een onweerstaanbaar refrein. Ook met In the Middle Of kan Bartholomé bekoren al is dit een heel andere, zomerse song. De manier waarop hij "In between" uitspreekt, verraadt even zijn franse tongval, maar dat vergeef je hem omdat de song zo licht is en uitbarst in een leuk duel tussen blazers en synths.

Naar het einde toe verzwakt het album. Zowel Snow als Everybody zijn voorzien van ruis en het lijkt ook of er zand in de machine zit. Het afsluitende We Spent mocht van ons gewoon weggelaten zijn. Het voegt niets meer toe, tenzij het gevoel dat dit zonder deze tiende song een beter album was geweest. 'Cosmic Woo Woo' is wel het zoveelste bewijs dat er in het zuiden des lands soms leuke ontdekkingen te doen zijn.