David Byrne & St. Vincent - Love This Giant

4AD

Hij is precies dubbel zo oud als zij. Zij klopt nog maar net - zij het met aandrang - aan de deur. Hij heeft zowat alles gezien en gedaan wat er te zien en doen valt. Het kon klinken of het kon botsen tussen David Byrne en St.Vincent, aka Annie Clark. 

Het verwondert ons nog elke keer dat Byrne de ambitieuze Clark ervan heeft weten te overtuigen dat ze haar gitaar slechts sporadisch mocht gebruiken. Maar het is hem dus wel gelukt gezien het, naast de stemmen van de twee hoofdrolspelers, voornamelijk blazers in alle vormen en maten zijn die het hoogste woord voeren.

Byrne heeft in zijn rolodex natuurlijk een stapel van dergelijke muzikanten, bandjes en fanfares zitten. Dat stamt nog uit zijn zijn verleden, toen hij veelvuldig met zijn winkelmandje de wereldmuziekmarkt in trok op zoek naar passende geluiden bij de ideeën in zijn hoofd. Het was voor hem vast een makkie om die connecties aan te spreken. En dan was het enkel nog een kwestie van afspraken maken, hetgeen waarschijnlijk iets meer voeten in de aarde heeft gehad.

Maar het resultaat mag er zijn en St. Vincent heeft haar eigen vaardigheden mooi ingepast in dat geheel. Af en toe kan ze het niet laten en snakt ze naar die gitaar (The Forest Awakens), maar over het algemeen weet ze het ook zonder haar favoriete snaarinstrument prima te rooien.

Beluister er Weekend In The Dark maar op na. Ze maakt zich die blazers gewoon eigen, voegt daar haar eigen touch - dat eigenzinnige, hoekige, amper als dusdanig herkenbaar gitaarrifje - aan toe en het resultaat is om duimen en vingers bij af te likken.

Elk van hen schreef zowat de helft van de nummers, maar waar nodig stonden ze elkaar wel bij. Clark zorgt voor de vrouwelijke noot in Who en neemt de backing vocals waar in bepaalde nummers van Byrne, die op zijn beurt zijn vrouwelijke tegenhanger dan weer op andere manieren steunde (arrangementen, ...). 

Het levert steeds spannende liedjes op, die al wel eens leentjebuur spelen bij de hiphop. I Used To Watch TV is daar het voorbeeld bij uitstek van. Niet alleen verwijst de percussie naar rapritmes, ook de frasering heeft wel iets weg van dat genre. In combinatie met het op elk nummer variërende koperwerk krijg je zo een mooie, boeiende plaat.

Na Brian Eno en tientallen andere samenwerkingsprojecten lijkt David Byrne in Annie Clark opnieuw een bijzonder rekbaar klankbord te hebben gevonden. Wij hopen in elk geval dat de tournee waaraan het duo net begonnen is Europa (en dus ook België) niet zal overslaan.