David Gilmour - On An Island

EMI

1979. The Wall van Pink Floyd verschijnt. Vol bewondering luisteren we naar die magistrale gitaarsolo?s in Mother en Comfortably Numb (later ook uitgeroepen tot beste gitaarsolo ooit door één of ander gitaarmagazine). Het was David Gilmour die daarvoor verantwoordelijk was. Diezelfde Gilmour is nu, dertig jaar later, toe aan zijn derde solo-CD.

Al vanaf de eerste noten van 'On An Island' blijkt dat niet alleen Roger Waters verantwoordelijk is voor het typische Pink Floyd-geluid van de afgelopen 20 jaar. Met zijn karakteriserende gitaarspel heeft David Gilmour duidelijk zijn stempel gedrukt op die mijlpaal in de popgeschiedenis.

Hij wordt dan wel bijgestaan door grote namen als Phil Manzanera en Andy Newmark van Roxy Music en Richard Wright van Pink Floyd, de songs zijn allemaal van zijn hand, geschreven met de hulp van zijn vrouw Polly Samson, die het grootste deel van de teksten voor haar rekening nam.

Die teksten zijn gedoopt in een mysterieus sausje, dat perfect past bij het gesluierde gitaarspel van Gilmour en nergens ontaardt in geneuzel. Eenzelfde sfeer gaat trouwens uit van het erg verzorgde artwork. De eerste nummers komen vrij zwaar over. 'On An Island' had helemaal niet misstaan op een Pink Floyd-plaat en doet denken aan pakweg Wish You Were Here. De achtergrondzang van David Crosby en Graham Nash geven het nummer een meerwaarde en uiteraard is er de onmiskenbare gitaarsolo.

De sfeer verandert vanaf This Heaven. De nummers worden lichter op de hand en beter verteerbaar. Gilmour legt hier duidelijk meer van zichzelf in en dat komt de plaat ten goede. Afsluiter Where We Start is daarvan een goed voorbeeld. Het hoogtepunt wordt duidelijk bewaard voor het einde van de plaat.

Dat Gilmour ook een aardig stukje saxofoon kan spelen, blijkt uit Red Sky At Night, ??n van de drie volledig instrumentale nummers op het album en breekpunt van de plaat.

Pink Floyd-fans zullen hier niet door geshockeerd worden en wie houdt van relaxte muziek, gemaakt met liefde voor het vak, kan hier terecht. Een gemiste kans? Misschien, maar een vos verliest nu eenmaal enkel zijn haren, nooit zijn streken.