David Lynch - The Big Dream

Sunday Best

Een eigenzinnige, oudere man die zijn hele leven films en beeldende kunst (zie ook het artwork) maakt maar zich dan toch op muziek smijt, dat is David Lynch. Is dat zijn Big Dream? Een erg donkere droom dan. Want het album komt met een laag pikzwarte pek en neerslachtige arrangementen. En toch overtuigt hij hiermee zonder meer.

Het machtige titelnummer opent de plaat met een mist waarin we graag verdwalen. Het verleden van Lynch als filmmaker wordt meteen blootgelegd. De zware zweem van synths, die af en aan ebt, laat weinig ruimte voor de minieme bezetting van licht tikkende drums of sporadische gitaarstrelingen. Lynch zelf voegt daaraan een psychotisch kantje toe door de donker mompelende tekst over grote dromen.

In Star Dream Girl toont hij zich ook van zijn beste kant. Met een getemperde schwung, die van Eels zou kunnen zijn. Ingetogen rock-’n-roll, u hoeft het de oude knarren niet te leren. Say It bewijst dat verder op het album nogmaals.

Last Call laat de gitzwarte regen nog harder druppelen dankzij de drumcomputer, broeiende gitaren en absurde teksten als "One foot had a red sock / the other had blue / it’s Tuesday baby / where are you?"

Lynch zwoegt zich door deze plaat als een geteisterd genie, maar levert wel magistrale stukjes muziek af. Cold Wind Blowin’ komt nog het dichtst bij de klassieke vergane-liefdes-ballads. En moest Bob Dylan ooit een trip op plaat vastleggen, zou het klinken als The Ballad Of Hollis Brown. Geschreven door Dylan en uitgevoerd door Lynch, een heuse supercombo.

Als we dan toch gaan namedroppen, gaat het in Wishin’ Well verder alsof Massive Attack en Depeche Mode hiervan producers zouden zijn. Soundscapes en afstandelijk koele arrangementen, die stuk voor stuk bezwerend werken.

Een hele plaat lang wordt het niveau echter niet volgehouden. We Rolled Together en Sun Can’t Be Seen No More zakken wat door de mand, ondanks flink verweer en een gelijkaardige, grauwe aanpak.

Het antwoord op die dip volgt met kroonjuweel I Want You. Ook The Line It Curves en twijfelachtige afsluiter Are You Sure dompelen ons weer volledig onder in de sfeer. Toch één advies aan Lynch; oppassen met die stemuitschuivers!