DAWA - This Should Work

Las Vegas Records

Wij hebben proefondervindelijk uitgevogeld dat ‘This Should Work’ van DAWA uitermate geschikt is voor een zondagochtend, bij voorkeur op een fijne nazomerdag zoals we er in november van dit jaar enkele gehad hebben.

DAWA, afkomstig uit Oostenrijk, doet op zich niets dat nog niet eerder gedaan is. De groep bestaat uit vier leden, de instrumentering van die vier uit akoestische gitaar, lichte percussie, cello en cajón, een handtrommel met de grootte van een woofer, oorspronkelijk afkomstig van Peru. En toch klinkt DAWA op een bepaalde manier fris.

DAWA maakt kleine muziek op een kleine manier. Steek de cd in je stereo en het lijkt alsof ze in je eigen woonkamer staan te spelen. Some Things Are Different begint met wat zacht gitaargetokkel en percussie, maar trekt meteen de aandacht als de cello van Laura Pudelek zijn intrede doet. Hij vult zonder enige moeite de ruimte, glijdt als het ware door je oren heen. Na anderhalve minuut valt John DAWA in, die een beetje op Woody Allen lijkt en naar wiens persoon de band genoemd is, waarna een mooie synthese plaats vindt  tussen alle bandleden, zowel met de stemmen als met de instrumenten. Ook in Take A Breath is het de cello die met het leeuwendeel van de aandacht gaat lopen, deze keer vanwege de gretigheid.

In Roll The Dice, de eerste single, gaan DAWA en percussioniste Barbara Wiesinger in duet in een nummer over het bekennen van je liefde voor die ander, zonder te weten wat daarvan de gevolgen gaan zijn. Ze doen hier denken aan de Nederlandse vrienden van Racoon, wat niet altijd een slecht teken is. Op andere momenten doen de Oostenrijkers dan weer aan ons eigen Isbells denken. Zo zouden we Social Suicide naast Heading For The Newborn kunnen leggen.  

Nog bijzonder aan ‘This Should Work’ is het prachtige artwork De inventieve hoes geeft je de kans om elk van de leden van DAWA als cover te gebruiken, in ontbloot bovenlijf en met hipsterbolhoed op het hoofd.

Natuurlijk is ‘This Should Work’ ook maar wat het is en met dat handjesgeklap in Frei doet DAWA ook wat hippieachtig aan, maar ze hebben wel alle ballast overboord gegooid, wat een gevoel van ruimte en vrijheid met zich meebrengt. Alleen wordt de gekende formule hier overgoten met een aangename nazomerwarmte.