Dawn Of Midi - Dysnomia

Erased Tapes Records

Nils Frahm is fan en nam Dawn Of Midi dan ook mee op tournee, waardoor wij in de Handelsbeurs met open mond naar dit trio stonden te kijken en luisteren. En hetzelfde overkwam ons toen we deze plaat opzetten.

‘Dysnomia’ is de tweede plaat van Qasim Naqvi (drums), Aakaash Israni (staande bas) en Amino Belyamani (piano), drie heren uit respectievelijk Marokko, India en Pakistan, die elkaar op een kunstacademie in New York leerden kennen. Dawn Of Midi is wat daaruit voortvloeide. Hun eerste plaat namen ze op in complete duisternis en zo werd het, waar mogelijk en toegelaten, ook op het podium gebracht. Vooral voor de drummer zou dat geen sinecure zijn. Ook voor dit tweede album is de duisternis een welkome gast.

Je zou het jazz kunnen noemen, ook al is het meer experimenteel. Want elk detail van deze plaat is uitgewerkt. Zo worden er geen cimbalen gebruikt, enkel een eenzame hi-hat. Zo bespeelt Belyamani zijn vleugel met één hand terwijl hij met de andere de snaren dempt. En zo klinkt de bas soms als een Afrikaanse drum. Het zet de wereld van de luisteraar compleet op zijn kop.

Dit album is één geheel, ondeelbaar, ook al is dat geheel opgedeeld in negen nummers, als je ze zo al mag noemen. Want het lijkt haast ondenkbaar dat ze in een andere volgorde zouden worden gespeeld. Van eenvoud tot complexiteit, van losse elementen tot een strak samenhangend, bijna swingend monster.

Het moet geleden zijn van toen we Battles voor de eerste keer zagen op Dour dat we nog zo onder de voet waren van een stuk muziek. Bij Dawn Of Midi is de muziek minstens even spannend, hoor je in opener Io drie instrumenten geleidelijk aan een eenheid vormen en van gedaante verwisselen. Op zo’n manier dat een instrument herkennen inspanning vraagt. Maar dan mis je de essentie. Laat dit je dus gewoon overspoelen.

De twee laatste nummers, Algol en het titelnummer, zouden zo uit de sampler van één of andere dj gerold kunnen komen. Alleen weet je dat hier drie mensen van vlees en bloed achter zitten. Naqvi geeft het geheel op zijn snare een bijna dansbare draai terwijl de klanken uit bas en piano als onvoorspelbare rook omhoog tollen. En dat spelletje wordt – je vindt het bijna logisch – doorgezet in de afsluiter.

Laat je overweldigen door ‘Dysnomia’ en vooral: doe dat licht uit.