DDDJMX - Oceaned

Dancedelicd

Twee grote spelers in het veld zetten, dat kan al eens conflict geven. Niet in het geval DDDJMX ofte Dirk da Davo en Jean Marie Aerts. Jawel, twee oude rotten in het wave- en elektrowereldje die op gebied van internationale naam en faam een kanjer van een cv hebben opgebouwd gedurende een kleine halve eeuw. In een ver verleden (Neon Judgements onderschatte ‘Blood & Thunder’-plaat) kruisten de heren al eens de degens. Anno 2020 mag daar eindelijk een volwaardig vervolg bij komen.

Dit is een album met een serieuze haat-liefde-relatie. We gaan vooraf dan ook iets afspreken: als u geen zin heeft in pompende beats, energieke en rechtuit knallende digitale muziek of een uitgelaten weekendgevoel, dan laat u ‘Oceaned’ even liggen. Deal?

Want ja, van DDJMX kan je natuurlijk een combinatie verwachten van strakke beats, funky baslicks en uitgerafelde postpunkgitaartjes, opgewerkt met eerder eenvoudige, repetitieve, gescandeerde teksten. Noem dit gerust een dansplaat, geen songplaat. Met tien tracks waarin vooral de combinatie van ingrediënten van belang is, niet de evolutie ervan.

De heren vragen dan ook vooral om geduld. Wand de verhouding van zweepslagbeats, rechtdoorstructuren en herhaalslogans benevelt enigszins en stuwt ‘Oceaned’ bij de eerste luistersessie ten onrechte richting oppervlakkigheid. De “zucht” wanneer All Is Said met vlakke technobeats aanvangt in plaats van de meer gesofisticeerde gitaargroove die erop mag volgen. De meen-je-dat-echt?-factor bij de Praga Khan-achtige “terminator, innovator, stimulator, confiscator”-tekst van het daaropvolgende Bring It.

Om maar te zeggen: zonder voldoende volume en aandachtige beluistering kom je er niet. En dat is misschien wel zonde. Want net als de negen soortgenoten kent dit laatste nummer wel degelijk een subtiele opbouw en een heerlijk weelderige tune. En blijkt het evenwicht tussen gitaar en elektronica song na song netjes uitgedokterd: de eerste zowel funky, snijdend, psychedelisch tot zelfs met country-accenten (New Normality), de tweede zowel met opzichtige riddims als een richesse van onderhuidse effecten en details. Dit is dus 3D-muziek die enkel uit een goede installatie of in de betere hoofdtelefoon tot zijn recht komt. En weet je wat? Ergens weerklinkt in het afsluitende Trail, dankzij die smekende, bevreemdende stem van da Davo en de groezelige eindklank, wel een beetje TV Treated door. Maar dan door een JMX-achtige mixer gehaald.

‘Oceaned’ - met die totaal fout geplaatste hoes - graaft dus toch een stuk dieper dan eerst blijkt. Zonder echt van humor te spreken, is het een album met gewoon een grote funfactor. Over twee kameraden die ongedwongen hun ding doen, maar daarmee de soms nauwe grenzen van de omliggende genres toch weer verder opentrekken.