De Fanfaar - Monster

artkoor

De Fanfaar trekt al een jaar of acht door Vlaanderen en is nu al aan zijn derde album toe, eentje waarop een paar opvallende gasten hun opwachting maken en waaruit een paar onweerstaanbare oorwurmen gekropen komen. Ook uw guilty pleasure na beluistering?

Ondanks de verschillende prijzen die de band won in het verleden (o.a. finale Nekka-wedstrijd voor jong talent in 2005 en Nederpopprijs 2008) schildert De Fanfaar zichzelf graag af als anti-helden. In In Een Leig Tejoêter worden ze zelfs “slechter dan Milow genoemd”.

Frank is een eerbetoon (vol zelfspot) aan Frank Vanderlinden en in Monster klinkt het:” ik ben een kei in domme excuses/ ik en een kei in de pijn van het zijn/… Ik ben een monster”.

De Muis lijkt zanger Jeroen Camerlynck te portretteren als onverbeterlijke dronkenlap, maar is eigenlijk vooral een ode aan Van Een Klein Muizeke en een Fleske Cognac van Renaat Grassin en brengt ons bij die andere grote inspiratiebron van dit album: alcohol.

Nachtmutser bijvoorbeeld gaat over drank en haar bijwerkingen, Josiane over drank en… haar heilzame werking en ook in het Arno-achtige C’est la Vie klinkt het “J’aime bien l’alcol.”

Er is ook plaats voor iets anders dan zelfrelativisme en drank. Ik Wil Ze klinkt als De Kreuners  ten tijde van Vuil Water en is een ongeneerde ode aan de lust met een gesmaakte bijdrage van Els ‘Miss Booby’ Lejeune (ex-Les Truttes).

Het Einde (geen sprookje) is een geloofwaardige song over het einde van een relatie met soms wat kromme lyrics, maar zeker spek naar de bek van De Mens-fans en ook het semi-akoestische Ik Kom Terug In December is een mooie ballad met pijnlijk herkenbare tekst.

Er staan ook miskleunen op deze plaat: Weg Van de Wereldbol  klinkt  als een slechte mashup van Kiss en Gorki,  de bijdragen van Luc De Vos (Gorki) en Marc Roelofs (Heideroosjes) ten spijt en Metro is even fris als zijn onderwerp.

‘Monster’ verraste ons door zijn volle klank, zijn beukende baslijnen en dito drums en de soms spitsvondige – soms ook kromme – teksten . Het siert De Fanfaar wel dat ze het leven niet altijd te serieus nemen, maar wij draaiden toch snel de autoruit omhoog bij het meezingen. Bang om ons auro van 'cool' te verliezen? Wel, ja dus.