De Held - Alcatraz

Petrol

Drie jaar heeft Jo Jacobs gedaan over de opvolger van het debuut van De Held, dat ook al zo lang op zich had laten wachten. Maar honger is duidelijk nog steeds de beste saus.

Wolken-tel-liedjes, Amélie Poulaindeuntjes, … Je weet wel: op een min of meer zonnige namiddag languit in het gras liggen en figuren ontdekken in de formaties van de wolken, die voorbijdrijven. Dat is waarmee de muziek van De Held geassocieerd zou kunnen worden. Maar let op: de teksten zijn er niet altijd naar.

Want Jo Jacobs is niet de meest happy persoon, worstelt met zichzelf en uit dat ook in zijn liedjes. Die albumtitel is immers geen toeval en zou wel eens kunnen verwijzen naar het eiland dat hij voor zichzelf heeft gecreëerd. En ook op zijn Alcatraz is het geen lachertje. Want onder meer zijn twijfels dolen er rond.

Nochtans is er af en toe wel plaats voor een grapje. Dat blijkt eigenlijk al uit het ironische alias, dat hij voor zichzelf heeft bedacht, maar komt ook naar voren uit liedjes als Mijn Eerste Liefde. De subtiel ertussen geworpen bedenkingen over Kristien doen bij ons in elk geval een glimlach uitbreken.

Muzikaal is Jacobs gaan aankloppen bij meester-producer Wouter Van Belle, die nummers als Het Gras Is Altijd Groener en vooral Johnny een heel eigen klankkleur heeft gegeven. Bovendien heeft hij ook een muzikaal steentje bijgedragen door zijn Hammond in te zetten in single en regelrechte oorklever Jouw Schoot en het al eerder opgenoemde Johnny. Dat drummer Karel De Backer erbij werd gehaald, is trouwens ook een idee van Van Belle.

Maar het is vooral Jacobs zelf, die excelleert in het eenvoudige, in het bescheiden zijn. En dan stijgen die liedjes plotseling boven zichzelf uit en krijg je onverwachte schoonheid te zien. Zoals de zon, die komt piepen door een stormlucht en dan zorgt voor van die prachtige lichtzuilen. Momenten, die je moet koesteren. En dat geldt ook voor deze liedjes.

Met fantastische songs als Het Stormt, waarin je de luiken bijna hoort rammelen in de bassen en waarin Jacobs voor zijn doen ongewoon hoog zingt, en het instrumentale Flashback overtreft dit ‘Alcatraz’ moeiteloos het debuut. Dus, beste Jo, neem ook gerust je tijd voor die volgende plaat. Op dergelijke pareltjes is het heerlijk wachten.