De Jeugd Van Tegenwoordig - Manon

Top Notch

De Jeugd Van Tegenwoordig vierde hun tiende levensjaar dit jaar, en dan kan er al eens iets meer. Hun vijfde album is een conceptplaat geworden die “een ode aan de vrouw” zou moeten voorstellen. Al blijkt de ‘Manon’ in kwestie na een paar luisterbeurten een snol te zijn die de hoofden van onze drie jongens helemaal op hol brengt.

Want het album blijkt veel meer te zijn dan een verzameling nummers waar Bas Bron zijn futuristische galmen en klankkleuren op kon afvuren en waar Faber, Fjezly en Willie hun, soms onverstaanbare timbres op konden laten uitleven. Er zit een meeslepend verhaal achter waar zeker één zaterdagavondfilm op Vijftv uit te puren valt.

Er wordt openlijk verliefd en melig gedaan over ene Manon op de gelijknamige single. En ook de paringsdans die hoort bij het geflirt in een club wordt mooi beschreven op Zakmuitdeheup, dat qua geluid, op het einde van een zweterige set in je plaatselijke nachtclub niet zou misstaan. Vervolgens lijken ze de ruimte vol te schilderen met romantiek en lust; in BPM69 en Lente In Bed bedrijven ze het passiespel in twee honkslagen en tijdens Neonlichten In De Regen lijken ze te beseffen dat ze zich in een hachelijk nachtavontuur hebben gestort waar ze blijkbaar een beetje te oud voor zijn geworden.

Want er zit ook een dreigende realiteit verscholen in hun nummers. Op Futurophobia ziet Faberbyayo de toekomst met rasse schreden naderen en zoekt hij houvast bij zijn vriendin. Een nummer dat ons qua présence doet denken aan iets van Hans Teeuwen en zijn Painkillers, maar dan zonder de  vunzige grappen. Want na tien jaar is De Jeugd niet meer Van Tegenwoordig, maar Van Gisteren. En bij die tijdsreis horen nu eenmaal ingewikkelde knopen die moeten doorgehakt worden en metershoge hordes waar we moeten over zien te geraken.

Wie de oren openhoudt en de juiste draadjes met elkaar verbindt, ziet in ‘Manon’ een liefdesdriehoek tussen onze drie rappers, een scharrel die zonder onderbroek rondhuppelt in minirok en een vaste relatie met bijhorend toekomstbeeld die in het gedrang komt. Waar gevoelens als begeerte, spanning, angst en wanhoop vaak onderstreept worden maar toch ook voor de nodige lachkuiltjes zorgen. En waar de realiteit van het leven in primeert, maar waaraan dan toch weer de voeten mee wordt geveegd.

Ook fijn is dat Bas Bron er telkens in slaagt een bepaalde sfeer te creëren in zijn nummers. Op het geweldige tweeluik Ze Kan Me Wel Schieten bijvoorbeeld, waar een dreigende piano zorgt voor een angstig executietafereel. Of Broertje Ik Heb Je, dat zo als begingeneriek voor een foute politieserie uit de jaren tachtig zou kunnen gebruikt worden, maar wel als een virus je bloedbaan induikt en je koortsig moet uitzieken. Of gewoon bij het zelf ingezongen Ik Was Een Klootzak, waar hij lijkt ingebroken te hebben in de controleruimte van Daft Punk en zelf de lijnen voor de ideale danspasjes uittekent.

Dat allemaal met de nodige komische oneliners en de kenmerkende, soms zelf verzonnen woordenschat waar ze zo bekend mee zijn geworden. Of hou jij je gezicht zo strak als het gelaat van Cher als ze met een refrein als “Laat de buren maar genieten, want we wippen op het tempo” op de proppen komen? Wij dachten van niet.

De Jeugd Van Tegenwoordig laat op ‘Manon’ zien waarom ze nog steeds hun plaats verdienen als Nederlandse popgroep van het moment. Na tien jaar lijkt er nog steeds geen sleet op te komen en evolueren hun grappige, zomerse hitjes naar songs als digitale postkaartjes die emoties naar woord en klank vertalen.