De Staat - I_Con

Mascot Records

De Staat ziet het nog helemaal zitten met de cd. Ondanks het feit dat vinyl met zevenmijlslaarzen oprukt in de muziekbusiness, hebben zij werk gemaakt van de verpakking van hun cd’s. Je zou het ding  bijna alleen daarvoor kopen. Maar er staat dus ook muziek op. Bijzonder goede muziek trouwens.

Wij hebben het al een tijdje voor De Staat. Al vanaf dat we hen aan het werk zagen op de Dijlefeesten in Mechelen en ze het lokale publiek geleidelijkaan voor zich wisten te winnen, hebben wij hen een veilig onderkomen gegeven in de platenkast.

Er is wel wat veranderd op dit ‘I_con’, maar er is ook heel wat hetzellfde gebleven. Torre Florims Hollandse Engels bijvoorbeeld. Als je het niet weet, valt het misschien niet op, maar voor ons, wakkere Belgen, is het onmiskenbaar. Niet dat het ook maar enigszins stoort trouwens. Maar het maakt De Staat wel tot De Staat. Net als die overminderde aandacht voor ritme en percussie, die al van bij het debuut bijdroeg tot de identiteit van deze band.

Die laatste eigenschap doet ons bij nummers als Build That, Buy That zelfs denken aan de Noorse feestband Kaizers Orchestra, die ook zo veel aandacht besteden aan ritme en percussie. Bij De Staat is het feestgedruis misschien iets minder, is de ironie niet zo duidelijk, maar het geeft het nummer wel het jachtige, dat ook uit de tekst (over de hopeloze consumptiemaatschappij) naar voor komt.

De maatschappijkritiek komt trouwens wel vaker terug. In Input Source Select waar “the guy with the mic says it all so clear” bijvoorbeeld. Zelfkritiek wordt dus ook niet geschuwd. En wij hangen intussen aan Torre Florims lippen.

Nog zo’n opvallende eigenschap van deze opnames. Alle kleine foutjes zijn gewoon blijven staan. Dat gaat van het lacherige My Bad over het einde van Devil’s Blood tot het einde van Input Source Select. Het draagt allemaal bij tot de authenticiteit van de plaat. Wij durven wedden dat het aantal productionele trucs hier tot een minimum beperkt is gebleven.

En tussendoor zijn er gewoon straffe nummers als Get It Together of het op die rubberen bas draaiende en tot meebrullen uitnodigende Down Town. Dat nummer heeft iets speels, iets kinderachtigs bijna, maar bijft, ook na ettelijke draaibeurten, onweerstaanbaar. Geen wonder dat ze daarvan een single hebben gemaakt.

Er valt echt nog wel meer te ontdekken op deze plaat. De smachtende zuchten van het vermoeide I’ll Take You of het onvermijdelijke einde dat dan ook nog eens toepasselijk The Inevitable End heet. Maar aan alles moet dus een einde komen. Ook aan deze recensie. Jammer genoeg.

De Staat speelt op 29 oktober in Het Depot in Leuven. Wat ons betreft niet te missen. En ’t is ook nog eens gratis.