Dean Blunt - Black Metal 2

Rough Trade

Zo zwart als de beroemde plaat van Metallica en met duidelijke titel is ‘Black Metal 2’ de opvolger van een eerste editie zeven jaar geleden. Toch heeft dit album geen hol met metal te maken. Allroundmuzikant en avant-gardist Dean Blunt wil vooral staan voor authenticiteit en eigenheid. “Black Metal” is dan ook een boodschap aan zwarte muzikanten om niet zomaar “blanke muziek” te kopiëren en zich toe te eigenen, maar terug te blikken op de eigen culturele roots en daar een muzikale identiteit uit te halen.

Als je goed oplette, zag je het al een beetje aankomen. ‘Black Metal 2’ heeft inderdaad dezelfde layout als Dr Dré’s 2001 met die groene ‘2’ op de zwarte hoes. Als we dan verklappen dat viool, akoestische gitaar en piano essentiële ingrediënten zijn, het album een soort van gerafelde, bedompte postpunkproductie kreeg en Dean Blunt ook niet terugschrikt voor een sobere ballade waarin de gitzwarte, rauwe baritonstem extra naar voren komt, krijg je al iets meer zicht op de feitelijke inhoud. Samplegoeroe of akoestisch muzikant, met noise, sfeer of met mooie melodieën, fragmentarisch, snel, kort en onafgewerkt. Kies maar. Veel hip, weinig hop.

Er hangt wel een soort van downtempo, depressieve emotie over dit album. De helft van het Londense duo Hype Williams zet je met alle plezier op het verkeerde been. Als Blunt op Dash Snow laat weten: “Nigga, it’s gonna be allright”, en zachtmoedige elfjes over een akoestisch gitaarriffje de hemel bezingen, weet je dat het juist goed fout zit. Als een Tricky-achtige, bedompte spoken word met veel psychedelische elementen de titel Semtex meekrijgt, weet je dat je weinig reden tot lachen krijgt. Een inhoud die muzikaal poeslief omfloerst wordt, maar snoeihard kan zijn over een moeder die rouwt om de zoon die ze verloor in een vuurgevecht. Blunt deelt met een vermomming van humor enkele welgeplaatste kicks onder de gordel uit.

Verder houden de muzikale parabels van de zwarte storyteller er vaak al na twee minuten mee op, wat deze plaat een erg fragmentarisch karakter geeft. Op drieëntwintig minuten tijd gooit Dean Blunt er tien tracks door. Kort, bondig en toch boordevol interessante uitdagingen. En met zo’n gitzwart, stedelijk en depressief gevoel dat zelfs vrolijke gitaarmelodietjes verdwijnen in een bedompt geheel. Misschien één enkele uitzondering: een prachtig, melancholisch samengaan van hoorn, viool en akoestische gitaar in WOOSAH als instrumentale coupe champagne. Wondermooi.

‘Black Metal 2’ is duidelijk een plaat met een boodschap. Maar ook met een unieke eigenheid en urban sfeer. Dit is muziek die zowel poppers, hiphoppers als alternatievo’s kunnen smaken. Gewaagd spul.