Death Letters - Common Prayers

Silent Voice Records

‘Common Prayers’ van Death Letters is een ode aan ene Orlene Adams Hill, een doordeweekse, gelovige dame uit de Verenigde Staten. Hoe komen twee kerels uit Dordrecht in Zuid-Holland erbij om hun tweede album op te dragen aan zo iemand? Wel, het begon allemaal met een gebedsboekje dat zanger Duende Ariza Lora vond in een tweedehandswinkel in Austin, Texas. Het heette ‘Common Prayer’, maar voor Duende kreeg het al snel een minder alledaagse betekenis.

Hij zag in het verloederde boekje, toebehorend aan Orlene Adams Hill, wat er verkeerd was in deze wereld, als in een soort van epifanie. Die epifanie is dan uiteindelijk ‘Common Prayers’ geworden, waarop Death Letters niet alleen poppy post-hardcore en punk smeert, maar ook akoestische en zelfs experimentele invloeden aanhaalt. Nochtans verliest het geheel niet aan radiokwaliteiten. Het valt misschien nog het best te vergelijken met alles wat Anthony Green (Circa Survive, The Sound Of Animals Fighting, Saosin, Good Old War, …) ooit gedaan heeft, maar dan op één plaat.

Death Letters laten al meteen horen dat dit album anders is dan hun vorige werk. De titeltrack Common Prayers neemt afstand van die melodische indiepunk vanwege het gebruik van een akoestische gitaar. En dat doen ze hier voor het eerst. Al zijn de invloeden wel nog duidelijk in de melodieën. De harmonische zang op het einde van dit korte introductienummer lijkt jammer genoeg een beetje te berekend, net als het gitaargeluid. Een openbaring hoort vuiler en verwarrender te klinken.

Bij Nomadic Childhood springen Death Letters weer wel gedeeltelijk in het modderbad. Niet voor indiepunk deze keer, maar eerder post-hardcore waarin Duende Ariza Lora zijn keel openzet als nooit tevoren. Bij Presbyterian Hospital keren ze terug naar dat geluid van de introductietrack. Het lijkt bijna een reprise, waardoor het aanvoelt als een sleur na de vuistslag van Nomadic Childhood. Als u daar voorbij kan kijken, dan vindt u daar, net als in I Am The Coma, een beschrijving van waarom alles hopeloos, nutteloos, maar toch mooi is als het noodlot toeslaat.

Zo wisselen de lieve, akoestische nummers en harde post-hardcoresongs zich nog een tijdje af. Tot The Daughter Of A Diplomat waar duidelijk met vuur in de vorm van vreemde effectjes en synths gespeeld wordt. Op zich zouden al de dingen die ze hierin steken belachelijk moeten klinken, maar bij Death Letters, op dit ‘Common Prayers’, werkt het en zorgt het voor een welgekomen afwisseling.

Conceptalbums horen een beetje gedurfd en eclectisch te zijn. En in dat opzicht is Death Letters geslaagd. Wie had trouwens durven dromen dat dat punkbandje zo’n album zou maken? Het is duidelijk dat ze hiervoor het onderste uit de kan hebben moeten halen. En daar op de bodem liggen verwarrende denkbeelden en emoties. In dat opzicht is ‘Common Prayers’ geslaagd. Alleen jammer dat die verwarrende denkbeelden zich ook in de luisteraar gaan nestelen, wat voor een ongemakkelijk gevoel kan zorgen.