Deerhunter - Cryptograms

Kranky

Je droomt een eindje weg, je hoort wat ambient-achtige klanken door de boxen schallen.  Plots komt er een pulserende ritmesectie opzetten die zich laat begeleiden door heerlijke My Bloody Valentine-gitaren en je denkt bij jezelf, “psychedelisch plaatje die ‘Cryptograms’ van Deerhunter.” Deze groep bevestigt daarmee wat we al even in de smiezen hadden dankzij bands als Serena-Maneesh of Comets On Fire: goede psychedelica is eindelijk terug van veel te lang weggeweest.

Na een grondige luisterbeurt blijkt echter dat Deerhunter niet zonder meer te vergelijken valt met de psychedelica-bands van de jaren ’60 en ’70. Je hoort bijvoorbeeld ook verwijzingen naar een shoegaze-groep als My Bloody Valentine, new wave en ambient acts zoals Stars Of The Lid. Welkom in de wereld van Deerhunter’s neopsychedelisch gerotzooi dus, waar gitaren en stemmen diffuus klinken en caleidoscopische taferelen door ons hoofd gejaagd worden.

‘Cryptograms’ vertrekt spijtig genoeg wel op een verkeerde noot. Opener Intro is een veel te langdradige en oninteressante oefening in geluid en sfeerschepping die we gauw skippen. Het zelfde lot is Providence, White Ink, Red Ink en Tape Hiss Orchid beschoren. Ook deze ambient nummers zijn vooral oninteressante en vervelende spelbrekers die de plaat gerust had kunnen missen.

Ondanks die zwakke plekken is dit album, dankzij enkele zeer sterke songs, toch geen complete sof. Zo is er titelsong Cryptograms die, door een sterk en aanstekelijk ritme, doordendert als een swingende en exuberant uitgedoste feestbus. Het is zelfs redelijk dansbaar, maar dan op rudimentair niveau, zoals no wave dat is. Het krachtige Lake Somerset toont dan weer duidelijk waarom we Deerhunter onderbrengen in het vakje psychedelica: sterke basisriff, vreemde wendingen, vocals die verzuipen in de reverb en een hang naar het kunstzinnige.

Pronkstuk van deze debuutplaat is het magistrale Spring Hall Convert, een song gebouwd op een heel knappe melodie, die je als een draaikolk steeds dieper meesleurt in haar onwrikbare stroom van klanken. Het is het soort nummer waar je maar niet genoeg van krijgt. Daarna weten ook Strange Lights, Hazel St. en Heatherwood ons nog te charmeren met hun luchtige melodieën en knappe arrangementen waarin plaats is voor “psychedelic freakyness” en inventiviteit. Het zijn deze songs die dit debuutalbum, ondanks de minder geslaagde ambientoefeningen, toch de moeite waard maken en ons reikhalzend doen uitkijken naar meer en consistenter psychedelisch materiaal van dit collectief.