Deerhunter - Fading Frontier

4AD

Dat ze bij Deerhunter niet snel op hun lauweren rusten is geen publiek geheim. Maar nu Bradford Cox en de zijnen met ‘Fading Frontier’ al hun zevende op de wereld loslieten, waren de verwachtingen navenant. Meer dan ooit moest het psychedelisch indiegezelschap maturiteit aan de dag leggen, bewijzen dat ze een groeiproces doorgemaakt hebben, tot volle wasdom komen en meer van dat geleuter. Het draaide op iets anders uit. En eigenlijk, who cares?

Fading Frontier



Aftrappen met een anekdote werkt altijd. ‘Fading Frontier’ is er gekomen na het bijna fatale ongeluk van frontman Cox vorig jaar, toen hij omver gemaaid werd door een auto. Cox leed “verschrikkelijk veel pijn” en belandde nadien in een depressie. Ideale inspiratiepoel voor een nieuw album.    

Van dat mentale zwarte gat valt niets te horen op de plaat. Niets zwartgalligheid, duisternis of gloomy gedachten: het album klinkt in grote lijnen zelfs optimistisch, om niet te zeggen vrolijk. Hoewel, vrolijk doet iets te veel denken aan de pyjamapartymuziek van Hannah Montana. Laten we het houden op lauw-monter. Soms poppy-luchtig, soms psychedelisch-zweverig, maar altijd verzorgd en geraffineerd – bijna randje gepolijst.

Living My Life en Breaker doen in hun tierige frivoliteit vermoeden dat Cox zijn bittere pil tracht door te spoelen met een endorfine-injectie. Toch schuilt in de strofes het bewijs dat dit een therapeutische plaat is, wanneer hij hier en daar refereert naar zijn ongeluk: “Jackknifed on a side street crossing / I’m still alive and that’s something.”

Goed vertegenwoordigd zijn de repetitieve synths, kokette elektroriffjes die lijken weggelopen uit een obscuur ninetiescomputerspel (Breaker, Duplex Planet of nog de dikke synthsmog in het troebele Ad Astra) en minimalistische pianoaanslagen (Leather and Wood). Aangename vibes ook. Doorheen de swingende americana van Snakeskin komt wat Kurt Vile piepen en met onze persoonlijke favoriet Breaker – dat snerpende, opgezwollen synth-intermezzo op het einde, heerlijk – zou Deerhunter niet misstaan als voorprogramma van Talking Heads – ja, dat leest u goed. Een harde stijlbreuk is het niet, eerder een fluwelen revolutie die vanaf vijfde worp ‘Halcyon Digest’ ingezet werd.

Deerhunter weet met ‘Fading Frontier’ meer dan ooit een glimlach op je gezicht te toveren, en dat mag dan ook minstens een verrassing heten. Leuke vondsten te over die de boel kleur geven. Louterende synthpop van een groep die zich niet al te serieus neemt, maar toch net genoeg om niet als oppervlakkig of lichtvoetig afgedaan te worden. Laat het ons zo zeggen: mocht deze Deerhunter de soundtrack van een film verzorgen, zou het voor een avontuurlijk comedydrama zijn – met Bradley Cooper en Maaike Cafmeyer in de hoofdrollen. En dat zouden we voor geen goud ter wereld willen missen.

Op 21 november speelt Deerhunter in de Botanique.

26 oktober 2015
Quentin Soenens