Deerhunter - Halcyon Digest
4AD
Deerhunter heeft inmiddels een waardige naam opgebouwd in het Amerikaanse alternatieve circuit – en niet zonder reden. Voor eenieder die daar nog geen kennis van had genomen, breekt nu de hoogste tijd aan. De nieuwe plaat van Bradford Cox en consorten, ‘Halcyon Digest’, is namelijk niet minder dan het zoveelste pareltje van hun hand en het heeft er alle schijn van dat de band zich er definitief mee zal vestigen in het establishment van de indierock. Niet in de laatste plaats omdat het album enkele songs bevat die kunnen uitgroeien tot hedendaagse klassiekers.
Het logische vervolg op de laatste platen van Atlas Sound en Deerhunter etaleert een gevarieerd maar vertrouwd geluid waarin de genres shoegaze, pop en ambient de boventoon voeren. Ondanks de veelzijdigheid is ‘Halcyon Digest’ een opmerkelijk samenhangend en vrij makkelijk verteerbaar geheel gebleven dat binnen drie kwartier keurig afklokt. Des te lastiger wordt daarmee echter wel de taak om specifieke hoogtepunten aan te wijzen, al treden sommige nummers wat nadrukkelijker op de voorgrond.
Het sublieme Helicopter bijvoorbeeld, een rond een elektronische piano gebouwde song die zich per onderzeeër begeeft – fraai opgenomen door Ben Allen, die in de studio eerder bij het onvolprezen ‘Merriweather Post Pavilion’ van Animal Collective achter de knoppen zat en verantwoordelijk was voor die typische troebele sound. Ook gitarist Locket Pundt claimt zijn aandeel door met Desire Lines en Fountain Stairs te bewijzen dat Cox zeker niet de enige getalenteerde zanger/songschrijver binnen de groep is. Vooral Desire Lines springt er tussenuit door de fraai uitgerekte outro waar Deerhunter het patent op lijkt te hebben. Memory Boy is dan weer rechttoe rechtaan en waarschijnlijk één van hun meest catchy nummers tot nu toe. Of wat te denken van Coronado, een sterke lo-fi popsong die wordt opgesierd door een waanzinnige saxofoon. Zie, daar zijn we al verzand in het opsommen van meer dan de helft van het album. En dan hebben we de hemelse klanken van het (aan de vorig jaar overleden Jay Reatard opgedragen) slotnummer He Would Have Laughed zelfs nog onbesproken gelaten!
Wij vinden het altijd lovenswaardig wanneer een groep toegankelijk klinkt zonder daarvoor aan veelzijdigheid, avonturisme of originaliteit in te hoeven boeten. Waarschijnlijk is de producer voor een groot deel medeverantwoordelijk voor de verslavende werking van ‘Halcyon Digest’. Deerhunters tamelijk simpele muziek moet zich weliswaar even nestelen, maar dat is maar van korte duur. Exemplarisch is de trage drumbreak waarmee Earthquake opent; na een luttele 20 seconden worden we opeens de song ingezogen. Zo ontpopt zich ook de hitpotentie van de meeste songs al na een handjevol luisterbeurten, wanneer ‘Halcyon Digest’ opeens een groeispurt lijkt te nemen.
Een dynamische plaat kortom, die op meerdere niveaus beluisterd kan worden en waaraan derhalve nog lang plezier zal worden beleefd. De fragmentarische songteksten en dromerige onderhuidse melodielijnen wijzen ogenschijnlijk op een thematiek van heimwee en nostalgie, maar Deerhunter lijkt wel het moderne equivalent van The Velvet Underground: even cool, eeuwig tijdloos.