Deerhunter - Microcastle
4AD
Bezig baasje, die Bradford Cox. Niet alleen ligt hij aan de basis van dit Deerhunter, als Atlas Sound maakt hij ook nog eens verkapte soloplaten. Ook Lockett Pundt, gitarist, toetsenist en occasioneel zanger (Agoraphobia en Neither Of Us, Uncertainly met name), houdt zich naast deze band ook nog eens bezig met Lotus Plaza. Om maar te zeggen dat dit gezelschap zijn creativiteit op meerdere manieren kwijt kan.
Ambient punk noemen ze het brouwsel waar ze bij uitgekomen zijn. En bij nader inzien is dat nog zo’n slechte omschrijving niet. Opener Cover Me is zo’n voorbeeld van een Sonic Youthachtige soundscape. Gitaren waaieren doorheen een bos van echo zonder dat enige stemmen de rust komen verstoren. Merkwaardig is wel dat de titel van dat nummer en de nodige varianten daarop (“comfort me, come for me, …”) het refrein van het daaropvolgende Agoraphobia uitmaken. Dit en de volgende nummers zouden dan onder punk moeten vallen. Vanwege de pertinente weigering om doordeweekse nummers te maken, is dat ook te begrijpen. Klasseer ze echter eerder onder indierock, ook al heeft Cox een hartsgrondige hekel aan die omschrijving.
Het album kent een soort golfbeweging. Na de soundscapes van de opener volgen enkele meer uptempo songs, die ongetwijfeld de goedkeuring zullen wegdragen van de liefhebber van eigenwijze en originele popmuziek. Met het titelnummer lijkt de weegschaal dan weer over te hellen naar de andere kant. Voorlopig is dat nog maar schijn want zowat halverwege gaat het gepietepeuter over in een rockend alter ego.
Calvary Scars (let op de snoeischaar op de achtergrond), Green Jacket en Activa laten de aandacht verslappen en lijken je in slaap te wiegen. Maar met Nothing Ever Happened en Saved By Old Times wordt er weer vaart achter gezet. Neither Of Us, Uncertainly en afsluiter Twilight At Carbon Lake zweven daar dan weer ergens tussenin, maar blijven bijzonder interessant vanwege het gebruik van vreemde gitaar- en andere effecten.
De golf lijkt dan weer over zijn hoogtepunt heen te zijn, al blijkt er uiteindelijk toch nog wat venijn in de staart te zitten. Opnieuw zijn er de overstuurde en van feedback doordrenkte gitaren die deze plaat van een gepast einde voorzien.