Delorean - Subiza

True Panther Sounds

We moeten toegeven dat we dachten dat de titel van dit album verwees naar het losbandige techno-eiland Ibiza, maar blijkbaar is Subiza wel degelijk een dorpje in het noorden van Spanje. Misschien een goede reistip, maar of er ook een goede muziektip in schuilt durven we niet met volle overtuiging zeggen. Met kompas en stafkaart in de hand gingen wij voor u op onderzoek uit.

Op het vorige album ‘Into The Plateau’ kon Delorean met zijn indiedancesound nog een plekje opeisen tussen groepen als The Rapture en !!!. Wat later verrasten ze met de ep ‘Ayrton Senna’ waarop ze hun sound open trokken en niet meer halsstarrig aan hun dance-punk-funkgeluid bleven vasthouden. Het zijn eerder MGMT, Oh No Ono of Memory Tapes die bij ‘Subiza’ als referentie opduiken.

Maar de liefhebbers van het vroege Deloreon moeten zeker niet wanhopen. Hun muziek is wel degelijk nog steeds dancegeïnspireerd, alleen klinken ze dit keer meer elektronisch. Meer synths en meer samples moeten het geluid van de Spaanse band verrijken, maar tegelijkertijd gaat het hier ook net fout. ‘Subiza’ lijkt soms zo propvol te zitten dat we onze avonturentocht regelmatig moeten onderbreken voor een lange pauze. Het lijkt wel of Subiza ergens op een hoge bergtop ligt en we regelmatig een ijl hoofd krijgen van het zuurstoftekort.

Het neemt niet weg dat er enkele zeer genietbare momenten te ontdekken vallen. Zo is Stay Close met zijn Calvin Harrisachtige trancesynth en bijhorende piano een niet te versmaden dancetrack in een indiekleedje. Het daaropvolgende Real Love is eveneens een hoogvlieger. Het is het soort nummer dat bij zonsopgang een smile op je gezicht tekent wanneer je nog zit na te genieten van de nachtelijke roes.

Verder lijken Grow en Simple Graces nog fijne nummers, maar zoals we al eerder aangaven vinden we het vaak allemaal te vermoeiend. Het ene nummer bokst bombastisch tegen het andere op en jaagt ons al te vaak eerder de gordijnen in dan dat het ons de weg naar de zevende hemel wijst. Veel goede ideeën, maar die hoeven niet allemaal op één schijf geprangd te worden.

Als Delorean er volgende keer in slaagt het allemaal wat minder op te dringen en het wat minder hard in ons gezicht probeert te smijten, dan wordt dat ongetwijfeld een topalbum. Maar voorlopig blazen wij onze luchtmatras op en wachten we geduldig af. Misschien toch maar Ibiza dit jaar?