Destroyer - Trouble In Dreams

Merge Records

Hoewel hij al muziek maakt sinds 1996, is Destroyer pas onlangs onder de aandacht gekomen met het laatste album ‘Trouble In Dreams’. Op verschillende internationale blogs wordt er gedweept met zijn muziek. Op de radio hoor je de muziek echter enkel in de late uurtjes. Dat is jammer, want deze plaat staat vol met juweeltjes van songs.

Hij wordt wel eens vergeleken met David Bowie en die vergelijking klopt ook wel. Toch heeft Daniel Bejar zijn eigen specifieke kwaliteiten. Er is eerst en vooral die door merg en been dringende stem. Als je Bejar hoort zingen, lijkt het wel of Marlene Dietrich een heks probeert te imiteren. Dat unieke stemtimbre draagt bij tot het gevoel van wanhoop en desolaatheid dat van de songs uitgaat.

Luister maar naar Shooting Rockets (From The Desk Of Night’s Ape). Die eenzame, slepende gitaar neemt je mee naar de diepste regionen van zijn verbeelding: “I’ve got street despair carved into my heart!”. Pure poëzie, waarbij eenieder zijn eigen fantasie op hol kan laten slaan. Geen enkel beeld dat Destroyer je voorspiegelt, ligt voor de hand. Iedere luisteraar kan van elke strofe zijn eigen versie bedenken.

Zo maken wij van The State ons eigen private circus met roffelende trom, acrobaten, trapezekunstenaars die door het luchtruim zweven en dierentemmers die hun hoofd in de muil van de leeuw des levens steken. Uiteraard is er ook de clown die zichzelf voor schut zet voor de toeschouwers, maar hen tegelijkertijd een spiegel voorhoudt. En dan hebben we het enkel maar over de muziek. Dat is wat wij erin zien, maar het staat u volkomen vrij er uw eigen langspeelfilm bij te bedenken.

Muzikaal houdt de verwijzing naar Bowie zeker steek. Ook hij was iemand die nergens voor terugdeinsde, de gekste covers durfde te brengen, de wildste muziek durfde te omhelzen. Hetzelfde geldt voor Destroyer: het ene moment brengt hij een dronkemanslied uit een zeemanscafé (Plaza Trinidad), het volgende lijkt hij weer een intiem liefdesliedje te zingen (Foam Hands ), maar eigenlijk weet je het nooit. Daarin ligt precies de charme van dit album:  je wordt bedwelmd als een drugsroes, waaruit je niet meer wil ontwaken.

Daniel Bejar heeft met ‘Trouble In Dreams’ een schitterende plaat gemaakt van een mysterieuze schoonheid. Maar voor hetzelfde geld zijn we gewoon behekst door die krakende oudewijvenstem. In dat geval hoeft u ons niet te komen redden.