Dieter van der Westen / Eric Van der Westen - The Sun Will Rise Again
Eigen beheer
De broers Dieter en Eric van der Westen hebben wederom de akoestische handen in elkar geslagen voor het nieuwe album van Dieter. Nadat beide bands van de mannen stil kwamen te liggen, besloten ze de instrumenten samen te laten spreken. Een prachtig album is daar het resultaat van.
Dieter van der Westen zullen sommigen misschien wel van de Nederlands-Marokkaanse band Kasba kennen. En Eric kennen we van de Turkse ster Sezen Aksu. Ondanks deze uiteenlopende stijlen horen we op 'The Sun Will Rise Again' rasechte Americana. Op drie songs na werd alles geschreven door Dieter, die zang, gitaar, dobro en harmonica voor zijn rekening nam. Eric vult aan met contrabas en tweede stem op zo'n manier dat alleen broers elkaar aan kunnen vullen.
Het ontspannen From Dusk Till Dawn geeft de aftrap van deze plaat. Hoewel het album een antigif voor de hele covid-situatie is, straalt dit nummer toch een ietwat sombere stemming uit. "Lets hope for the better", slaat de spijker perfect op de kop, al zouden we zonder de lockdown wellicht dit broederlijke album nooit gehoord hebben. Titeltrack The Sun Will Rise Again draait dat hele gevoel om. De contrabas van Eric is hier meteen in terug te horen, een pracht van een instrument waarvan er naar onze mening te weinig van terug te vinden zijn in de branche.
Niemand weet wat ons nog allemaal te wachten staat. In Hold The Line horen we de uitgeleefde stem van Dieter vertellen dat ook hij met die vraag rondloopt. De synchroon lopende vocals van de twee zorgen hier voor een mooi meezingrefrein. Tot tweemaal toe worden onze oren getrakteerd op een gitaarsolo, die dit nummer net dat beetje afwisseling geeft die het nodig heeft. Naast de originals staan er ook drie traditionals op deze langspeler. Eén ervan is Erie Canal, waarvan het origineel dateert van begin 1900. Wellicht zul je hem ook herkennen van Bruce Springsteen, die de song regelmatig in het live repertoire opneemt. De versie van de van der Westens klinkt dan weer net zo authentiek als de oorspronkelijke uitvoering.
De mondharmonica is goed voor de eerste tonen van Save My Memories, waarna de diepe bastonen ons door het nummer begeleiden. Met de rustgevende zang en het galopperende ritme van de gitaar wandelen we doorheen deze herinneringen. Het album wordt afgesloten met St James Infirmary, een track waarvan de oorsprong niet terug te vinden is. Wel weten we dat het bekendheid heeft gekregen in 1928, gedragen door Louis Armstrongs unieke stemgeluid. Wederom bevinden we ons in een duistere omgeving. Mysterieus en puur is de uitvoering die we hier terughoren. Maar één ding weten we zeker: "The sun will rise again".