DIIV - Is The Is Are
Captured Tracks Records
“I know I have to stay alive at least until the album’s done.” Het zijn woorden die frontman en zanger Zachary Cole Smith liet optekenen tijdens de opnames van ‘Is The Is Are’, vorige zomer. Verscheurd door een stuk gelopen liefdesrelatie en een fikse heroïneverslaving, was het uiteindelijk zijn fetisj voor de gitaar die hem overeind hield. Dat, en een combinatie van donkere zielenroersels, venijnige moodswings en dreigende vijf voor twaalf-wanhoop.
Neen, het ging niet goed met Diiv de afgelopen drie jaar. Van het onstuimige shoegazebandje, dat met debuut ‘Oshin’ een aardige fanbase wist te verzamelen, gingen ze naar een bende junkies, die met moeite zichzelf in de hand wisten te houden. Zo verliet drummer Colby Hewitt de band om in rehab met zijn verslaving te gaan vechten, liet bassist Devin Ruben Perez - waarschijnlijk scheel van de drugs - zich behoorlijk gaan op 4chan met rake, seksistische en homofobe praat en werd Zachary Cole, samen met zijn toenmalig lief Sky Ferreira, opgepakt voor het rijden onder invloed en het bezit van cocaïne en heroïne.
Door iedereen in de steek gelaten en verguisd door de eigen fans, trok Cole terug naar zijn heimat in New York. Daar timmerde hij aan ‘Is The Is Are’, het album dat hem ofwel uit zijn depressie zou halen of helemaal ten gronde zou richten. Cole maakte nummers die klinken als bruin getrokken vellen papier uit een dagboek. Monumentjes van radeloosheid en dolmakend verdriet over liefde, die niet lukken wil. Nummers die laten uitschijnen dat het leven ferm tegenvalt, maar laten we daar vooral eerst een mooi plaatje over maken alvorens we ons de polsen oversnijden.
Los van alle kommer en kwel, dat over deze plaat hangt, schiet het album met de kin omhoog uit de startblokken. Tijdens Out Of Mind en Bent laten ze de gitaar een huilbui krijgen en troosten ze met de nodige, inmiddels typerende, feedback. Maar in tegenstelling tot het debuut proberen ze ook andere parameters aan te spreken. Waste Of Breath bijvoorbeeld, is gezegend met een trage gitaar die voor de gelegenheid niet het kopje laat hangen, maar na een poos heel sludgy door de speakers schreeuwt. Valentine duwt zichzelf vooruit op een mijmerende sample, die ergens heel ver weg wordt afgespeeld, en Blue Boredom is een nummer dat zo uit de catalogus van Sonic Youth lijkt te zijn weggelopen. En Sky – wie we daar hebben – doet ons met een spoken word-stuk zelfs aan Kim Gordon denken.
Maar de uitschieters zijn Under The Sun en Dopamine, twee bloemen in een netelig mijnenveld. Het gewauwel van Cole is soms moeilijk te begrijpen – wij stellen ons de jongeman voor, steevast shoegaze-gewijs naar het topje van zijn schoenen starend – maar wij dachten toch een sprankeltje hoop gewaar te worden. De rest van het album baadt in een vibe die we terugvinden wanneer we weer eens depressief door het slaapkamerraam naar het gure weer turen. Wat moet een mens anders aanvangen in deze donkere dagen?
‘Is The Is Are’ is een harde noot om kraken. Na een dik halfuur vraag je je af hoeveel miserie een mens kan verdragen of, in ons geval, aanhoren. De nummers zijn fijn, maar al bij al inwisselbaar. Voor wie zich graag verliest in intens jammerende gitaarnummers, is dit album een aangelegenheid om te koesteren. Wie het van zwartgallige muziek nogal snel benauwd krijgt – en daar hebben we trouwens alle begrip voor – is deze plaat een uitdaging. Af en toe afdalen in een zwart gat van neerslachtigheid kan vreemd genoeg ook al eens deugd doen.
DIIV speelt op 7 april in de Brusselse Botanique. Tickets zijn vanaf 4 februari om 11u verkrijgbaar.