Dilly Dally - Sore
Partisan Records
Een kleine zoektocht leert dat "dilly dally" zoveel betekent als je tijd verkwisten, rondhangen. Maar we kunnen u geruststellen: luisteren naar dit snoeiharde debuutalbum is allesbehalve tijdverspilling. Dilly Dally dropt met ‘Sore’ een splinterbom vol indierock om de vingers bij af te likken.
De Canadese band werd in 2009 gevormd door zangeres Katie Monks en leadgitariste Liz Ball. En dat is er aan te horen: bas en drums vormen de solide basis waarover de dames hun snerpende gitaarriffs en hitsige kreten kunnen spuien. Maar dosering is alles, dat beseft deze band maar al te goed. Het ene moment gooien ze alles los om vervolgens weer keihard op de rem te gaan staan. Luister maar naar opener Desire. Een uppercut van een song waarin mijmerende strofes meesterlijk worden afgewisseld met beukende refreinen en melodieuze gitaarriedels.
Er wordt ook vernuftig gegoocheld met contrast; zoals op Get To You, waarop een tremolo gitaarlijn als een helderblauwe lichtstraal boven hakkelige akkoorden zweeft. Maar het kan nog extremer: in het treurige Burned By The Cold horen we eerst enkel een piano, die zo erg nagalmt dat je je in een kathedraal waant. Daarover gilt Katie Monks de demonen uit haar lijf. Even hard als wanneer ze een volledige band achter zich had gehad. Van die optelsom gaat je nekhaar overeind staan.
Katie Monks is een intelligente frontvrouw die haar stem op verschillende manieren weet in te zetten. In Witch Man barst ze uit in wolfachtig gehuil, in het Pixies-achtige Snake Head bezigt ze een klagerig parlando en in Ice Cream fluistert ze ons toe: "They’re not gonna miss us now". Als een sirene haalt ze haar luisteraar binnen om hem vervolgens met huid en haar te verslinden. Die onvoorspelbaarheid maakt van ‘Sore’ een spannend album.
Dilly Dally vertelde in een interview dat het thema van het album wedergeboorte is. Maar om zo’n proces in gang te zetten hebben we de ander nodig die ons uit de puinhoop haalt. "She’s gonna heal you with her woman’s touch", klinkt het sussend in het bloedmooie The Touch. In het refrein horen we even de geest van Kurt Vile voorbijkomen ,maar het nummer eindigt in een even intense als catchy climax waarin we Monks stembanden net niet horen scheuren.
Kortom, Dilly Dally zal bij ons nog een paar keer passeren. Over het ontstaan van de band lazen we het volgende: "We started a band because we believed in ourselves, and we believed in music, almost like it was a religion." In een band als Dilly Dally willen wij maar al te graag geloven.
Op 17 januari staat Dilly Dally in Trix in Antwerpen.