Discodeine - Discodeine

Dirty

Bootlegs met daarop bewerkingen van nummers om ze enig dansvloerpotentieel te geven is al een paar decennia een bekend fenomeen, maar de laatste jaren lijkt er een echte hype ontstaan te zijn op het vlak van remixen en edits. Iemand die daar mee verantwoordelijk voor is, is ongetwijfeld Pilooski. Onder zijn vingers waren zelfs Elvis Presley, The Pointer Sisters en Franki Valli niet veilig. Maar voor alle duidelijkheid: geen edits op 'Discodeine'.

Neen, Discodeine is een gloednieuw project waaraan hij samen met de weinig bekende Pentile al drie jaar werkt. In die tijd lieten ze sporadisch al eens een single of e.p. ontsnappen en maakten ze ons zo warm voor het full album dat nu op ons bord ligt. Wat dit album wel gemeen heeft met de edits van Pilooski is dat het allemaal draait rond elektro, balearic en disco en dat allemaal met een zekere verfijnde klasse. Dancemuziek voor de jongeren uit de betere woonwijken, zou je kunnen zeggen.

Wij laten de champagne en de coke toch maar achterwege vermits we ons straks nog moeten herinneren wat we hier eigenlijk van vinden. En het mag gezegd worden, dit is een fijn werkstukje geworden. Trendy beats, logge disco, sexy synths en poppy uitschieters maken deze plaat makkelijk verteerbaar zonder aan kwaliteit in te boeten.

Zo klinkt Singular als een kruising tussen mysterieuze minimal en exotisme. De vocalen van Matias Aguayo zijn daar ongetwijfeld medeverantwoordelijk voor. Ex-Pulp frontman Jarvis Cocker wordt dan weer in een popnummer gedropt dat vrolijk op en neer wipt tussen strijkers en synths. Wat ons betreft mag Synchronize gerust de lente op onze radio aankondigen.

En ook voor D-A zochten en vonden ze een geschikte stem: Baxter Dury, zoon van Ian Dury. Hij krijgt hiermee een nummer dat hem als een strak maatpak gegoten zit. Dit keer wordt melancholische folk op sublieme wijze gecombineerd met elektronica. Meteen wordt dit doorgetrokken in Antiphonie dat als een Franse troubadour à la My Jazzy Child aan de start komt, maar al gauw ingehaald wordt door donkere 80's geïnspireerde house zoals die uit de mouwen van DJ Hell zou komen.

Grace en Ring Mutilation vormen een rechtstreekse aanval op de dansvloer en dat doen ze met alle ingrediënten die daar voor nodig zijn. Lijvige bassen, opzwepende breaks en een groove die als een sexy kont heen en weer zwiert. Andere tracks zoals Homo-Compatible rijden in een versnelling lager, maar zijn daarom niet minder onweerstaanbaar.

Wij kunnen alleen maar concluderen dat dit een zeer ingenieus plaatje geworden is dat perfect in zijn tijdsgeest past. Klasse. Laat nu die bubbels en lijntjes maar aanrukken.