Dishwasher_ - Anemoia

Dox Records

Er is nogal wat gebeurd sinds Dishwasher_ dat titelloze debuutalbum uitstuurde. Elk van de leden hield zich onledig met allerlei projecten. Maar nu is het tijd om de moeilijke opvolger te presenteren.

'Anemoia' ontstond (zo leert de bio ons), in tegenstelling tot het debuut, dat eerder spontaan oplaaide, uit ideeën die afzonderlijk werden ontwikkeld voor ze in de repetitieruimte samen met de andere bandleden werden vervormd en opnieuw opgebouwd. Werend Van Den Bossche (sax, synths), Louise van den Heuvel (bas, synths) en Arno Grootaers (drums, percussie) hebben zich in de bijna drie jaar tussen de eerste en deze plaat bovendien geamuseerd met eigen projecten als (respectievelijk) Werend Alleen, Sonic Hog of Ad.He.Mar. Het valt niet weg te denken dat dat alles een invloed heeft gehad op deze plaat.

Dat de aanpak voor 'Anemoia' anders was, merk je eigenlijk al meteen aan het kermisdeuntje Raksji, waarmee de plaat geopend wordt. De elektronica, het gebruik van synths en wat dies meer zij wordt een rode draad, die zowat in elk nummer wel ergens doorschemert. In het titelnummer is het de piano, die even verder wordt overvleugeld door synths om in een dansbaar deuntje met een zekere eightiesvibe (denk Jan Hammer) te worden omgezet. Let wel: de saxofoon brengt hier het jazzelement aan. Weer een heel andere toon wordt aangeslagen op Aisling, maar de samenstelling is min of meer gelijk: zoekende, wat onzekere synths, een bijna mysterieuze ritmesectie (is dat een vervormde bas of gewoon een bassynth erg halverwege?) en een sax, die zich voorzichtig “fluiterig” aankondigt vooraleer hij doorbreekt.

Leven Is Door start met de allure van een rocker, maar wordt verderop teruggedrongen. Het is de bas, die hier de plak zwaait tot de sax enige rust brengt. De track wordt uiteindelijk helemaal herleid tot een soort van ambient met druppelende geluidjes en echo's van synths en sax. Toppertje. Je zou je kunnen afvragen of dit nog wel jazz is, maar een nummer als Vuurhaard of verderop Phoenix wijzen je dan weer terecht. Het is duidelijk dat Dishwasher_ niet wil vastlopen in het genre en het aandurft de eigen grenzen te verleggen. Net dat maakt dit tot een spannende plaat, zo eentje waar je aanvankelijk kop noch staart aan krijgt, maar die uiteindelijk toch blijft plakken.

Toen wij het titelnummer voor het eerst hoorden, waren we lichtjes teleurgesteld. Dat was nergens voor nodig. 'Anemoia' is een spannend album met de voeten in de eighties, maar het lijf is heel erg vandaag en misschien zelfs – de tijd zal het uitwijzen – tijdloos.