diskJokke - Sagara

Smalltown Supersound

We zijn er nog nooit geweest, maar het Noorse Øya Festival wordt wel getipt als een ware aanrader. Kanye West kan je wel overal zien optreden natuurlijk, maar het zal misschien ook wel iets met de middeleeuwse locatie in het oude gedeelte van Oslo te maken hebben. Leuk is ook dat ze geld geven aan artiesten om op een, zeg maar, muzikale Erasmustrip te vertrekken. Die eer viel te beurt aan diskJokke die stante pede naar Indonesië vloog.

Het eerste wat in Joachim “diskJokke” Dyrdahl’s hoofd opkwam was het bestuderen van de lokale volksmuziek, de gamelan. Niet voor doetjes, want de vooral in Bali en Java populaire muziek bevat heel wat complexe ritmische structuren en toonschalen waar wij bleke Westerlingen niet meteen aan gewend zijn. De Noorse elektronicawizard zal na zijn twee weken durende bezoek misschien nog niet meteen alles onder de knie gekregen hebben, maar hij heeft er alleszins wel voldoende inspiratie opgedaan voor ‘Sagara’.

Het resultaat is een 35 minuten durende meditatietraining die bij momenten intrigerend klinkt en zich op andere momenten op glad ijs bevindt. Soms prikkelt het ons, soms komt het niet verder dan een niet onaangenaam geluidsbehang in onze woonkamer. De field recordings die hij maakte zorgen gelukkig voor die extra toets. Anders was ‘Sagara’ ongetwijfeld als een voorspelbare pudding in elkaar gezakt.

Maar ook aan ‘s mans vorige plaat merkten we al dat diskJokke niet altijd enkel voor de beats wil gaan. De Noorse producer kwam op het hoogtepunt van de balearic-disco bovendrijven, maar hij is veelzijdiger dan van hem verwacht wordt. Op En Fin Tid worden lome beats met atmosferische soundscapes afgewisseld en dwingt hij nooit iemand op de dansvloer. Het klinkt veel meer als een uitnodiging om op zondagnamiddag nog gezellig na te genieten van het feestje van de vorige dag.

Lang zul je dit keer niet moeten zoeken naar een baslijn. Behalve afsluiter Panutup valt er allesbehalve te dansen op ‘Sagara’. De rest van het album lijkt meer te refereren naar ambient grootmeesters als Brian Eno en Biosphere. Maar diskJokke klinkt vriendelijker en toegankelijker. Soms mysterieus, maar nooit bedreigend. En daardoor soms balancerend om niet in naïviteit en oppervlakkige vrolijkheid te verzanden.

De balansmeter eindigt echter altijd aan de juiste kant. ‘Sagara’ zal vooral geapprecieerd worden omwille van de rust die het uitstraalt. Ideaal ook voor het wekelijkse massagemoment van vrouwlief. En voor de chill out van Øya.