District 97 - In Vaults

The Laser's Edge

De vervrouwelijking van de progressieve rock voor en op het podium is aardig opgeschoten. Olivia Sparnenn, Anne-Marie Helder en Kim Seviour, het zijn uitstekende frontvrouwen, maar niemand geeft het genre zoveel soul mee als District 97’s Leslie Hunt. En als er enige rechtvaardigheid in de wereld bestaat, moet het derde album ‘In Vaults’ de definitieve doorbraak betekenen voor de groep uit Chicago.

Herinnert u zich nog deze onwaarschijnlijke combinatie? Vijf jaar terug vonden ‘American Idol’-finaliste Leslie Hunt en Nederlandse celliste Katinka Kleijn van het Chicago Symphony Orchestra elkaar in een progrockband. Na twee aardige studioalbums en het live opgenomen King Crimson-huldebetoon ‘One More Red Night’ is de sound van District 97 uitgekristalliseerd op ‘In Vaults’. De titel doet misschien vermoeden dat we hier te maken hebben met een plaat vol outtakes en leftovers, maar dat is hoegenaamd niet het geval. ‘In Vaults’ is honderd procent nieuw materiaal.

En wat voor materiaal! Luister eens naar die geweldige groove van drummer Jonathan Schang in nummers als Snow Country en Takeover. Middels dynamische contrasten zet de band ongemeen strakke spanningsbogen op. De complexe schriftuur wordt nog opgedreven in Death By A Thousand Cuts, waarin we de ritmische waanzin van King Crimson herkennen. Het coveren van KC-songs heeft duidelijk geholpen, want Schang en bassist Patrick Mulcahy houden alles stevig in handen. Geen wonder dat Schang complimentjes toegeworpen kreeg van niemand minder dan Bill Bruford.  

Naar de fusion, die Bruford eind jaren zeventig met zijn gelijknamige supergroep bracht, moeten deze jonge honden overigens ook geluisterd hebben, getuige A Lottery, Learn From Danny, Blinding Vision en het schitterende All's Well That Ends Well. Opvallend is de maturiteit van Leslie Hunt, die hier bewijst de jazzrock vocaal aan te kunnen. Niet slecht voor een voormalige ‘American Idol’. Het ensemblespel is virtuoos over de hele lijn.

Op ‘In Vaults’ is District 97 echt volwassen geworden. De crossover met jazz wordt fel gesmaakt. Tegelijk levert men het bewijs dat ook progrock lekker een eind weg kan grooven. Heerlijke plaat.