District 97 - One More Red Night: Live In Chicago

Cherry Red

Proglegende John Wetton laat geen enkele gelegenheid schieten om District 97 de beste progressieve rockband van het moment te noemen. Dat de groep uit Chicago ooit met de zanger-bassist in zee zou gaan, stond dus wel in de sterren geschreven. Op ‘One More Red Night: Live In Chicago’ bundelen de vijf jonge honden en de seventiesveteraan de krachten en brengen een concertante hulde aan de muziek van King Crimson.

Wetton is één van de iconen van de gouden progrockjaren. Naast Family en Uriah Heep was hij één van de actoren in supergroep UK (en later in Asia). Maar de man maakte ook één van de beste periodes van King Crimson mee: wanneer Robert Fripp er in juli 1972 in slaagt om koning karmozijn voor de derde keer uit zijn as te doen verrijzen, leent Wetton zijn krachtige stem aan de teksten van Richard Palmer-James, een jeugdvriend van Wetton en betrokken bij de oprichting van Supertramp.

Met KC maakte Wetton drie innovatieve elpees: het experimentele ‘Larks' Tongues In Aspic’ (1973), de later in de studio bewerkte liveplaat ‘Starless And Bible Black’ (1974) en het duistere en erg invloedrijke ‘Red’ (eveneens in ’74). Met uitzondering van 21st Century Schizoid Man (uit het toonaangevende debuut ‘In The Court Of The Crimson King’) zijn alle bewerkingen op deze cd gebaseerd op de originelen uit de albums met Wetton. 

District 97 haalt misschien niet het niveau van exceptionele musici als Fripp of Bill Bruford, maar de vrees dat ze zelfs niet tot aan de enkels van deze Britten zouden komen, is totaal ongegrond. Bovendien weerspiegelen deze interpretaties het speelse karakter van dit veertig jaar oude oeuvre en klinken ze voldoende idiomatisch om de KC-diehards niet voor het hoofd te stoten. Wetton is overigens prima bij stem. En gelukkig maar, want frontvrouw Leslie Hunt is hier duidelijk naar de achtergrond verwezen.     

Maar de grootste verdienste van ‘One More Red Night: Live In Chicago’ is dat deze prachtige muziek – die de hardnekkige reputatie meedraagt moeilijk en intellectualistisch te zijn – op een toegankelijke manier voor het voetlicht wordt gebracht. Geen lange solo’s of virtuoos gepriegel hier, maar gebalde songs die nauwelijks de vijf minuten overstijgen. Het is genieten van klassiekers als The Great Deceiver, The Night Watch, Fallen Angel en Easy Money. Van Starless krijgen we enkel het eerste deel te horen, maar de essentie van deze geniale muziek blijft intact.