Disturbed - Asylum

Reprise

Disturbed is in onze lage landen nog geen grote naam. Nochtans leverde deze Amerikaanse band al enkele heel interessante platen af. Op 'The Sickness' en 'Ten Thousand Fists' toonde een creatieve band dat zij dankzij een energiek en opzwepend geluid de numetalrage zouden overleven. Ondanks de niet eens zo memorabele passage in de AB en het zwakke 'Indistructable' blijft Disturbed een band die we in het oog houden. Al beginnen we stilaan de moed te verliezen.

De cd start met een langgerekte, instrumentale intro die zo weinig boeit dat je spontaan naar het tweede nummer skipt. Asylum heeft gelukkig weer de onmiskenbare Disturbedgroove, al voelt het nummer ietsje logger aan dan pakweg Ten Thousand Fists uit het gelijkname album. Weinig verassend maar fijn gemaakt, al is het geen memorabele opener.

The Infection is een nummer dat teert op bloedarmoede. Twee niet echt memorabele riffs en een ongeïnspireerde zanglijn halen de vaart eruit. Dan liever Warrior waar David Draiman krachtig kan uithalen, alhoewel de track niet echt beklijft. Disturbed is immers een band waarbij je met de vuist in de lucht de refreintjes moet kunnen meebrullen. En van die momenten zijn er te weinig op deze cd.

Ook Serpentine of The Animal breken niet echt potten. Gelukkig is er nog een track als Another Way to Die, geënt op de oude Disturbed met een lekker tegendraadse gitaar erdoorheen. De solo op het einde haalt de vaart wel danig uit het nummer en dan blijkt het opnieuw een gemiste kans te zijn. Dan Donegans solo's zijn op deze plaat niet echt fijnbesnaard.

De gemakzucht druipt van deze cd: een hele schijf met opvullertjes zonder echte uitschieters, maar wel voorzien van enkele dieptepunten. Als bonus krijg je namelijk nog een obligate eightiescover. In het verleden haalde Disturbed Land of Confusion al vanonder het stof, maar U2's Still Haven't Found What I'm Looking For aan de beurt en dat is duidelijk te hoog gegrepen. De band weet amper hoe ze het nummer dient aan te kleden. Met name de gitaarpartij is ondermaats en ook de zangpartijen gaan Draiman nauwelijks af.

Alweer een middelmatige plaat die het vuur van de eerste twee cd's mist. Als de heren live een tandje kunnen bijsteken komen ze er misschien nog goed mee weg, anders komen we hen persoonlijk een shot adrenaline toedienen. Snel wegspoelen die handel! Wij zetten gewoon 'The Sickness' nog een keer op.