Djam Karet - The Trip

HC Productions

Als we de vingeroefeningen op ‘The Heavy Soul Sessions’ (2010) even niet meetellen, dan brengt Djam Karet na acht jaar opnieuw een studioalbum uit. Ondertussen diende het hoofdkwartier in L.A. ook als laboratorium voor nevenprojecten. Het kwintet instrumentale progrockers is opnieuw in topvorm op ‘The Trip’. Een oude postkaart herinnert aan de eerste bemande ruimtereis. ‘The Trip’ is een fascinerende ode aan Sovjetkosmonaut Joeri Gagarin. 

Kwatongen zullen beweren dat er de eerste twaalf minuten niets gebeurt. Zij hebben niet goed geluisterd. De ambient overstijgt moeiteloos het muzakgehalte omdat we hier een band horen die verkennend en verwonderd klinkt. De sound is minder die van de klassieke sciencefiction dan van het metafysische zoeken.

Wanneer dan het hammondorgel zijn intrede doet in het Grote Onbekende, weten we dat het klankenpalet gaat muteren. Gayle Elletts ijle orgelspel weet zich gestut door gitaar en – eindelijk – de groove van percussionist Chuck Oken Jr. De spacey gitaren van Mike Henderson en Mike Murray waaieren uit in psychedelisch avonturisme op een slepend tempo.

Het ensemblespel klapt nu helemaal open als een bloem – traag en trefzeker. De grommende bas van Aaron Kenyon is een geweldige vondst. Schatplichtig aan vroege Floyd, akkoord, maar intussen maakt de luisteraar een overtuigende ruimtewandeling.

We zijn zesentwintig minuten ver als de muziek op de toon van buisklokken een sinistere wending neemt. Een verwijzing naar de gespannen relatie tussen de USSR en de VS toen de Koude Oorlog ook in de ruimte uitgevochten werd?

In het slot worden alle registers opengetrokken. Een monumentale moogsolo wordt uitgehouwen. Meanderend worden we naar de aarde toe gezogen. We kunnen het ons inbeelden hoe Gagarin angstig geklemd zit in zijn cockpit, terwijl Ellett en Oken zich als wetenschappers buigen over hun vintage Moogsynthesizers. Maar Gagarin overleefde de Vostok 1. Missie geslaagd, ook voor deze vijf Amerikanen.