Django Django - Born Under Saturn

Because Music

Popmuziek. De term doet de fijnbesnaarde muziekliefhebber net niet kotsen tenzij beelden van Pitbull of Justin Bieber op zijn netvlies opduiken. Remedie? Denk aan Django Django en hou je ontbijt binnen.

Django Django ken je ongetwijfeld nog van Default het prijsbeest uit hun debuutplaat die skygaze plots hip maakte in 2012. De band teerde drie jaar op dat met een Mercury Price-nominatie bekroonde album, dus het standbeeld van ‘The Sluggard’ (de luiaard) van Lord Frederic Leighton op de cover lijkt niet meer dan toepasselijk.

Of koos het viertal voor dit beeld voor zijn tweede naam “Athlete Awakening From Sleeping”. Het mag, want Maclean, Grace, Neff en Dixon zijn weer in uitstekende vorm op hun tweede album, dat vol staat van lichtvoetige, zomerse, maar slimme popnummers waarvan je First Light en Reflections wellicht al kent.

In de linkerbenedenhoek bemerk je trouwens nog een stukje van een ander beeld: dat van Perseus, de Griekse held die het hoofd van de Medusa wist af te hakken. Normaal versteende eenieder die dit monster aankeek, maar Perseus keek naar haar via zijn blinkende schild en wist haar zo te verschalken.

Verschalken kan dit album je zeker doen, maar verstenen zal je zeker niet, want geregeld worden je dansspieren automatisch aangeswitcht door de ritmes die drummer Maclean en bassist Dixon onder de kunstige keys en de gitaren schuiven. Misschien daarom dat de plaat ‘Born Under Saturn’ heet. Van die godheid komt de naam zaterdag, de dag waarop half jong Vlaanderen al eens graag een dansvloer opzoekt.

In de astrologie wordt Saturnus dan weer geassocieerd met ambitie, praktische ingesteldheid en structuur. En ook dat past perfect bij deze plaat die verder gaat waar ‘Django Django’ begon. Ja, dit is arty pop zoals die van Alt-J, maar deze Schotten blijven de song op de eerste plaats zetten. Dat maakt hen minder intrigerend dan de band uit Cambridge, maar daarom niet minder ambitieus.

‘Born Under Saturn’ heeft een sterke cohesie. Het is Django Django ten voeten uit, maar dan beter dan drie jaar geleden, ook al staat er geen kanjer als Default op. Het geheim is dat er minder missers op staan en dat de Django’s kiezen voor iets meer psychedelica dan op het debuut, daar weer geregeld een flinke scheut surfpopgitaren doorheen gieten en het geheel afmaken met spannende elektronica en wat Afrikaanse invloeden.

Giant is niet de beste opener, maar daarna krult een lach van puur plezier van oor tot oor bij Shake And Tremble, FoundYou, First Light en Pause Repeat. Stuk voor stuk popparels. En zelfs de volgende twee, Pause Repeat en Reflections – die sax! - houden het niveau hoog.

Even volgt een dipje met Vibrations, dat behalve de outro maar saai is, maar dan volgt Shot Down met zijn onweerstaanbare koebel en lijken we weer vertrokken voor vijf nummers puur popplezier in de traditie van OMD en New Order of recenter: Yeasayer en Everything Everything.

Django Django staat op Lowlands en op Pukkelpop deze zomer.