DMA's - Hills End

Mom & Pop Music

DMA’s dook voor het eerst op onze radar op in november 2014 met het aanstekelijke Laced en nu lijken ze klaar voor de grote doorbraak.

DMA’s is een Australisch trio, maar wie de band voor het eerst hoort, zou zweren dat ze uit Manchester afkomstig zijn. De band omhelst de Britpop dan ook gretig en omgekeerd lijken de Britten ook bereid om de Aussies aan het hart te drukken. Ze delen tenslotte toch al dezelfde koningin.

Eigenlijk begon alles pas in 2012, toen twee leden van de Australische band Underlights (Johnny Took en Tommy O’Dell) in zee gingen met gitarist Matt Mason. Al snel tekende de band een deal met I Oh You en hun allereerste single Delete creëerde meteen een buzz. Een ep volgde en meteen tourde het trio doorheen Australië en Europa; met onder andere een passage in de Witloofbar van de Botanique.  

Het hartverscheurende Delete is het enige nummer dat uit de ep werd opgevist voor ‘Hill End’ en het blijkt nog altijd één van de beste songs, die het trio bij elkaar pende, al is het openingsduo ook niet mis. Timeless is een prima, energieke opener, die verrassend start met zoemende elektronica, en ook Lay Down, dat eerder als single werd gelanceerd, laat horen waarom de buzz rond het trio terecht is.

DMA’s doet niets nieuws, maar schrijft gewoon goede nummers en heeft met O’Dell een prima zanger in huis, die zich kan meten met Noel Gallagher en Ian Brown. Zelfs in de meer rockende nummers als Too Soon weet hij een emotionaliteit in zijn stem te leggen, die de aandacht trekt.

Maar twaalf nummers lang hetzelfde hoge niveau aanhouden is enkel de allergrootsten gegeven. En wanneer de band zichzelf wat begint te herhalen, dwaalt de aandacht toch af. Step Up The Morphine is zo’n song die helemaal niet slecht is, maar die toch het zwakke broertje is ten opzichte van Delete ondanks de puike titel.

Dat Delete toch niet de enige akoestische single is, die ze in de vingers hadden, blijkt uit So We Know, dat wel overtuigt. En ook Melbourne, dat gaat over het omgaan met angst en depressie, verrast in positieve zin door zijn diepgang en de toefjes synthesizer, een recept dat ook voor Straight Dimensions gebruikt wordt, al klinkt de band hier zonniger.

Blown Away mikt helaas te nadrukkelijk op een aanstekermoment bij de live shows en wat volgt, voegt ook niet veel meer toe. De verwachtingen waren hooggespannen en worden deels ingelost, maar een klassieker als Delete hebben we niet meer gevonden. Wel een zeer aardig debuut!