Do Make Say Think - Stubborn Persistent Illusions

Constellation Records

Toen twee maand geleden plots twee nieuwe songs van Do Make Say Think uit de lucht kwamen vallen, vielen wij eigenlijk evenzeer uit diezelfde lucht. De vorige plaat "Other Truths" dateert van 2009, de laatste passage in België is alweer vierenhalf jaar geleden. Uit het oog, maar desondanks niet uit het hart, want we waren toch wel blij toen het kersverse "Stubborn Persistent Illusions" in de bus viel. Een plaat waarop de Canadezen nog maar eens doen, maken, zeggen en denken wat ze willen, wars van trends of marketingmachines.

Heel eventjes zaten we op het verkeerde spoor bij opener War On Torpor. Tien seconden lang (of kort) hoorden we een echo van de intro van This Is How It Feels (inderdaad, Inspiral Carpets), maar daarna barst de song open op een manier die ontegensprekelijk Do Make Say Think is. Instrumenten vallen in, lijken elkaar tegelijk de loef af te steken én naar convergentie te zoeken. Na nog geen twee minuten voelen we ons verzwolgen in een roes. Halt! Een kalm, maar ook gejaagd intermezzo volgt. Echt stilvallen doet het nummer niet. Een rush naar de eindmeet doet bijna vermoeden dat het combo uit Toronto met de openingstrack meteen een duidelijk statement wou maken.

Daarna neemt de plaat wat gas terug. Horripilation bouwt gedurende vijf minuten op en zelfs als de song uiteindelijk in een stroomversnelling geraakt, gaat de opbouw gestaag verder. Wanneer Horripilation na tien minuten uitdooft, wil je maar één ding: terugspoelen in de hoop bij een tweede luisterbeurt wel een houvast te vinden. Op zijn minst intrigerend.

Met A Murder Of Thoughts kabbelt de plaat rustig (te rustig?) verder richting het altaarstuk van de plaat. Bound en And Boundless zijn op papier twee aparte songs maar in feite vormen ze een twaalf minuten durende eenheid. Bound And Boundless verkent alle hoeken van de postrockkamer zonder in extreme erupties te vervallen. De band lijkt er haast een erezaak van gemaakt te hebben om de laagjes en zijwegjes mooi te doseren. Enerzijds een prachtige evenwichtsoefening, anderzijds ook de kiem van wat ons ook bij vorige platen van Do Make Say Think wel eens overkwam: als je heel even niet oplet, raak je gauw het noorden kwijt en is het verdomd moeilijk om terug aansluiting te vinden. De plaat heeft een aantal luisterbeurten nodig; vooral de tweede helft was - op passages als het slot van As Far As The Eye Can See na - een zware dobber om bij de les te blijven. Afsluiter Return, Return Again deed ons zelfs denken aan Big Country (zij het doedelzakloos) en dat overkomt ons ook maar om de zoveel decennia.

'Stubborn Persistent Illusions' is een mooie, zevende worp van Do Make Say Think geworden. Ook na twintig jaar blijft de band eigenzinnig de sound verder uitdiepen en de relevantie van het Constellation-label hoog houden. Nu is het vooral wachten tot de groep nog eens de Atlantische Oceaan oversteekt, maar voorlopig zullen we het moeten stellen met de paar leden van Do Make Say Think, die eind mei waarschijnlijk in de rangen van Broken Social Scene in Trix zullen aantreden.