Dobbeltgjenger - Smooth Failing
Karisma Records
Het uit Noorwegen afkomstige Dobbeltgjenger levert met 'Smooth Failing' alweer een derde album af. Het viertal rond Vegard Wiske staat doorgaans garant voor een potje dansbare rockmuziek. Headbangen onder een glitterende discobal temidden van een wolk confetti? Niets lijkt onmogelijk in deze tijden, wanneer we voorzichtig beginnen aftellen naar een feestje. De vraag is: zal Dobbeltgjenger zorgen voor de soundtrack?
Van start gaan doen we met Elephants In The Room, een funky nummer waarin de drums zorgen voor een lekkere disco-feeling. Op de achtergrond horen we gitaarlicks, die rechtstreeks uit een Prince-album lijken te zijn weggelopen. Na één luisterbeurt echoën de zanglijnen nog lang na, waarmee we tot één van de sterkste punten komen die deze band heeft te bieden: de songs zijn catchy.
De riffs in Johanna en Living In Overdrive doen erg denken aan Queens Of The Stone Age onder toezicht van Mark Ronson. Maar waar de Queens een heerlijk afgekruid gerecht opdienen, lukt het Dobbelgjenger niet om de songs op smaak te brengen. De nummers blijven ondanks de sterke grooves onder de oppervlakte circuleren, wat het geheel tamelijk vlak maakt. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar de dosering laat te wensen over.
Met Building Skyscrapers krijgen we een nummer waarin de band een andere kant van zichzelf laat zien. Een rasechte popsong met vele lagen, die ervoor zorgen dat er bij elke luisterbeurt nieuwe details te ontdekken vallen. Opbouwend vanuit een palm-muted gitaar naar een openbloeiend refrein, versierd met open akkoorden en een prachtige zanglijn. In de verte weerklinkt er een synthesizer en kleine stukjes slide-gitaar. Het zit hem in de details. Wanneer het meest atypische nummer van het album zorgt voor het hoogtepunt, is het misschien wel eens tijd om je als band af te vragen of de gekozen richting wel de juiste is. Het contrast in kwaliteit met de andere nummers is immers enorm.
Electrical Seasons opent met een niet voor de hand liggende drumgroove, begeleid door op hol geslagen gitaren. De strofes zinken langzaam weg in reverb, maar worden van een verdinkingsdood gered door de aanstekelijke zang in de refreinen. Eindigen doen we met Do The Wrong Things. De akoestische riff lijkt verdacht veel op een vertraagde Fly Away van Lenny Kravitz. Op het einde van de song ziet het ernaar uit dat de band de originaliteit heeft teruggevonden, maar ondertussen was het kalf reeds verdronken.
Met 'Smooth Failing' heeft Dobbeltgjenger een titel voorzien die de lading grotendeels dekt. Het geheel klinkt te glad en mist daardoor een scherp kantje. Hoewel er hier duidelijk ervaren muzikanten te horen zijn, geeft het album een kleurloze indruk. We missen een rode draad, die de nummers kan bundelen tot een geheel. Een gemiste kans voor een band die misschien wel de verkeerde afslag nam op de weg naar een eigen identiteit.