Dog Unit - At Home
Brace Yourself Records
De vier Londenaren voelen zich thuis in die wereldstad. En in het op elkaar inspelen en het ontwerpen van mathematische, instrumentale lofi pareltjes met zingende gitaarmelodieën. Want daar gaat dit opmerkelijk debuut over. Over mooi evoluerende songs met zowel persistente gitaarlijnen als om elkaar kronkelend snaarwerk, met dartele en lentefrisse baltsvluchten en luidruchtig stampende geluidsmuren.
Beschouw het als een soort van avontuur. Eentje met acht liedjes die zich (h)eerlijk en oprecht ontrollen, zonder al te veel franjes of de nood om te spelen met de hard-zacht-intensiteit, die een genre als postrock kenmerkt. Down to earth. Zonder effectjes die het spel hoeven te verdoezelen of verrijken. Je krijg wel een soort van groove cadeau, in een mooi swingend When Do We Start Fighting. Of als leuke basrif in een heerlijk golvend We Can Still Win This. Of een hoekige, bluesy vibe in John X Kennedy.
Dus we hebben melodie, schwung en evolutie. Met andere woorden: er is stevig wat denkwerk aan dit debuut voorafgegaan. En ook de nodige trial and error, want Dog Unit testte telkens een nieuw nummer uit voor een live publiek in hun lievelingspub om hier en daar wat bij te sleutelen. Niet veel, want elke song op deze plaat kreeg exact één tag studiotijd toebedeeld. En tussendoor luisterde het kwartet dan nog een keertje extra naar pakweg Stereolab of Tortoise, bands die duidelijke sporen nalieten op dit schijfje.
En alsof dat nog niet volstaat, heeft het kwartet ook stevig nagedacht over de “flow” van deze plaat. Zijnde een meer krachtige opener, een leuk rollend middenstuk, een stillere pauze middenin en langzaam toewerken naar een mooi doezelend einde. Al moeten we ook eerlijk bekennen dat deze zogenaamde golfbeweging eerder in de hoofden van de scheppers of op de persbijsluiter afspeelt dan effectief in de geluidsinstallatie.
Dat neemt niet weg dat van deze instrumentale plaat een leuke “flow” uitgaat. Niet te snel of traag. Niet complex. Maar wel vol fijne details. Om maar te zeggen: je voelt je echt wel ‘At Home’ bij dit debuut.