Dreadzone - Eye On The Horizon

Dubwiser

Dreadzone blijft een band die continu shopt in de grote muziekgenrewinkel waar ze zich ongegeneerd en vol nieuwsgierigheid spulletjes aanmeten en passen. Eens terug thuis smijten ze alles door elkaar, verknippen ze de boel in kleine stukjes en maken er weer nieuwe modelletjes mee. Het is een geijkte formule die blijft werken. Dub, rock, grime, drum & bass,... We horen het allemaal passeren, mooi gestyled op popmaat.

Wat dat betreft houdt ‘Eye On The Horizon’, hun zesde album al, niet meteen grote verrassingen in, maar we moeten tegelijkertijd toegeven dat we ook dit keer weer makkelijk meegaan in hun feel good avontuur.

Neem een nummer als Tomorrow Never Comes dat zich eerst hult in een mysterieus sfeertje - Dreadzone blijft flirten met die goede oude tribal ambient - maar al snel de zon door de wolken jaagt en zich ontpopt tot een stevige popsong. Samples lijken uit een Oosters decor geplukt en in een Westerse setting opgehangen, de vocalen jutten ons op en bezorgen ons de juiste stemming voor de rest van het album.

We horen in American Dread Woody Guthrie declameren dat we maar beter niet luisteren naar nummers die ons deprimeren. Dreadzone volgt zijn meester en smijt een traditionele folksong door de mangel zodat we ons zowaar op een boombal wanen. Dit is Dreadzone zoals we hen kennen ten tijde van hun hit Little Britain.

Ook met For A Reason maken ze het mooie weer door ska- en soulelementen toe te voegen en weten ze ons ook hier vijf minuten in de waan te laten dat we een zorgeloos leven hebben. Daarentegen lijkt Changes in eerste instantie de ballad-toer op te gaan met voorop een smeuïg pianomelodietje, maar een drum’n bass beat volgt snel in het gezelschap van akoestische gitaar. Okee, het heeft een cheesy kantje en ja, het zou gebruikt kunnen worden in een reclamespot voor levensverzekeringen, maar daarom vinden we het niet minder leuk.

De tanden moeten even getoond worden in Beyond A Rock door er stevig rockgitaartje tegen aan te smijten, maar al snel giert de elektronica ons terug om de oren. Het dubstep uitstapje van Yeah Man bevalt ons beter. Een donker en duister randje mocht wel even naast alle vrolijkheid.

Verder doet Dreadzone waar het al jaren goed in is: een amalgaam maken van wereld- en popmuziek met behulp van de elektronica-afdeling. Ze klinken nog steeds onbezonnen en fris in de oren. En wees eerlijk, wat kan een mens nu hebben tegen enkele welgemikte good vibes?