Dream Theater - Dream Theater

Roadrunner Records

Na het plotse vertrek van kernlid Mike Portnoy besloot Dream Theater om de resetknop in te duwen. Na het overtuigende overgangsalbum ‘A Dramatic Turn Of Events’ is deze twaalfde, gelijknamige plaat de eerste waaraan nieuwe drummer Mike Mangini voltijds meegeschreven heeft. Het resultaat is niets minder dan een topplaat. 

We schrijven 2011. Nadat ’s werelds beste drummers voor een auditie langs DT HQ waren gepasseerd, behaalde drumprofessor Mangini de meeste stemmen. De band zal het zich niet beklaagd hebben, want de drumpartijen voor ‘ADTOE’ mochten dan al geschreven zijn, de manier waarop Mangini ze invulde overtrof de stoutste verwachtingen.

Twee jaar later. Op ‘Dream Theater’ hoor je hoe een meer ontspannen drummende Mangini zich volledig geïntegreerd heeft. Portnoy is nu snel vergeten. Mangini’s verbluffende speltechniek is niet alleen loepzuiver, maar hij klinkt ook muzikaler dan zijn illustere voorganger.

Twee jaar geleden werd nog gevreesd voor de toekomst van de band. De negen nieuwe groepscomposities zijn een afspiegeling van een ontspannen teamgeest. De meeste zijn compacte songs met knap uitgewerkte spanningsbogen. Natuurlijk weelderig gearrangeerd, maar zonder overbodige notenracerij. Neem nu opener False Awakening Suite, dat klinkt als de dramatische soundtrack bij een spannende film.

Men zou trouwens wat guller mogen grossieren in de AOR en melodieuze prog/hardrock van Journey en Rush. Hun invloeden horen we in sterktehouders als The Looking Glass, Behind The Veil en Surrender To Reason, waarin een benijdenswaardige balans wordt bereikt tussen techniek en emotie. Door de intro en het gemeenschappelijke onderwerp is The Looking Glass trouwens een regelrechte ode aan de Rush-klassieker Limelight. 

De kopstem van James LaBrie - altijd voer voor discussie - verkeert weer in grootse vorm. En als de rest van de band zich helemaal mag laten gaan, krijgen we met het instrumentale Enigma Machine een razend spannende rollercoaster.

Ook aan het andere eind van het spectrum is het niveau ongemeen hoog, getuige de ijzersterke ballads The Bigger Picture en Along For The Ride (met een moogsolo die Jordan Rudess uit het gulden boek van Keith Emerson heeft geplukt). Maar de ultieme pièce de résistance is het twintig minuten lange epos Illumination Theory. Filmische grandeur, complex contrapunt en orkestrale schoonheid vloeien achteloos in elkaar over.

Criticasters van de groep mogen dan refereren naar de John Petrucci Band, maar dit is zoveel meer dan een gitaarplaat. De som van deze vijf uitzonderlijk begaafde muzikanten is zoveel groter dan de individuele leden. ‘Dream Theater’ is een bewijs van dit ultieme vakmanschap.