Dream Theater - Quarantième: Live A Paris
InsideOut Music
Er is er eentje jarig, hoera, hoera! In 1985 beslisten drie studenten van het Berklee College of Music om een band op te starten. Onder de naam Majesty begonnen gitarist John Petrucci, bassist John Myung en drummer Mike Portnoy met het coveren van Rush- en Iron Maiden-songs. Na enige tijd voegde keyboardspeler Kevin Moore zich bij het trio en een lange periode later vond de band in Charlie Dominici een zanger. Om juridische redenen hernoemde het vijftal zich Dream Theater. Uiteindelijk zou het nog tot 1991 duren vooraleer huidige zanger James LaBrie de frontman zou worden. Moore verliet de band in 1994 om vervangen te worden door Derek Sherinian, die op zijn beurt vervangen werd door Jordan Rudess in 1999. In 2010 stond de progwereld even stil, toen Portnoy de band verliet en Mike Mangini werd aangetrokken als drummer voor de komende dertien jaar. In oktober 2023 kondigde Dream Theater de terugkeer van Portnoy aan.
De Belgische fans moesten uiteindelijk wachten tot Graspop 2025 om de band te zien. Jammer, want de Franse set was er eentje uit de duizend. Sowieso is het moeilijk om een set samen te stellen uit veertig jaar muziek, maar het is eerlijkheidshalve een mooi overzicht geworden. Toch wordt niet elk album onder de loep genomen. Het debuut ‘When Dream And Day Unite’ bijvoorbeeld wordt volledig genegeerd en ook ‘Six Degrees Of Inner Turbulence’ en ‘The Astonishing’ krijgen geen aandacht. Wat wel een grote verrassing is, is de terugkeer van Hollow Years, een song die bijna vijftien jaar niet live gespeeld werd. Het is de enige song uit ‘Falling To Infinity’.
‘Scenes From A Memory’ is het best vertegenwoordigd met vier songs: Overture 1928, Strange Déjà Vu, Home (!) en The Spirit Carries On. En van ‘Images And Words’ krijgen we drie songs: setopener Metropolis Pt. 1, Under A Glass Moon en setafsluiter Pull Me Under. Daarmee heb je eigenlijk al bijna een uur gevuld en toch telt de set in totaal negentien songs, goed voor bijna drie uur muziek. Als ze de songs trouwens op hun originele tempo gespeeld hadden, had daar gerust nog een kwartier bij geteld kunnen worden, want de band speelt snel, heel snel. Het geeft het geheel een natuurlijke flow, wat je tegenwoordig met de click- en backingtracks veel minder hebt.
Het gaat er ook behoorlijk stevig aan toe want ook As I Am, Constant Motion, Panic Attack, The Mirror (jammer genoeg de enige song van ‘Awake’) en nieuweling Night Terror passeren de revue. Maar het hoogtepunt komt er ongetwijfeld, wanneer John Myung Vacant inzet. De prachtige ballad uit ‘Train Of Thought’ wordt zeer kwetsbaar gebracht en geeft hoop op wat erna komt: Stream Of Consciousness, Dream Theaters tot op heden langste, instrumentale song. Een schitterende versie. En om LaBrie nog enige extra recuperatietijd te geven wordt deze song gevolgd door het vierentwintig minuten lange Octavarium. Dit brengen nadat je al bijna anderhalf uur gespeeld hebt, is enkel Dream Theater gegeven.
Nu kan je je natuurlijk afvragen: dat zijn allemaal songs uit het Portnoy-tijdperk. Worden er dan geen songs van de Mangini-albums gespeeld?. Toch wel, al zijn het er slechts twee: Barstool Warrior en This Is The Life. Toegegeven, als de bandcatalogus je enigszins bekend is, vallen deze twee nummers nogal in het niet; want ze kunnen niet op tegen al de anderen.
Bij dat alles klinkt de band heel goed in vorm en, zoals eerder vermeld, worden de songs zeer overtuigend en aan een sneltreintempo gebracht. Portnoy is overduidelijk in zijn nopjes en Petrucci volgt maar al te graag. Diens solo’s zijn trouwens nog steeds even verschroeiend als muzikaal. Bijzonder straf. Ook Jordan “The Wizard” Rudess (die volgend jaar zeventig jaar oud wordt!) speelt als een bezetene en Myung houdt het geheel kaarsrecht. Zou het kunnen dat er enkele dingen hier en daar in postproductie aangepast zijn? Soms klinkt het inderdaad te perfect, maar we spreken hier natuurlijk over het enige echte Dream Theater. Het zal de fans worst wezen. Zelfs LaBrie’s prestatie is aanvaardbaar en hij kent duidelijk beter zijn gebreken dan tijdens andere tournees. Hij past de zanglijnen aan aan diens stembereik en hoewel dat soms ietwat eentonig klinkt, is het toch minder storend dan proberen die hoge noot te halen en te missen. Bovendien, met Portnoy die opnieuw mee backingvocals doet, is er net iets meer ondersteuning dan met enkel Petrucci.
‘Quarantième: Live A Paris’ is een fantastisch live album. Fans zullen de setlist enorm weten te appreciëren omwille van de diversiteit en de "trip down memory lane". De productie is ijzersterk met een heldere en gedefinieerde klank. Alle details komen er mooi door en je kan horen dat de band plezier heeft tijdens deze show. Het is een heel knappe registratie van veertig jaar Dream Theater waar de heren trots op mogen zijn. Op naar de vijftig!