Drenge - Drenge

Infectious Monster Ltd

Het debuut van Drenge is ongetwijfeld één van de meest veelbelovende van het jaar. De formule: een energiek broederpaar, een drumstel en een gitaar, een stevig ingedrukt gaspedaal en songs die al gedaan zijn voor ze kunnen gaan vervelen.

Wie de aandachtsboog niet gespannen kan houden voor de composities van Sigur Rós of de lange uitgesponnen rock van Pink Floyd kan gelukkig ook nog elders terecht. Op ‘Drenge’ staan een dozijn songs. De broers Eoin en Rory Loveless – wat een achternaam – hebben welgeteld zevenendertig minuten nodig om je die door de strot te rammen. Drie van hen klokken af onder de twee minuten, eentje duurt een exuberante acht minuten en maakt ons benieuwd naar de toekomst.

Het begint goed met People In Love Make Me Feel Yuck. Met romantisch gezeik moet je bij de broers duidelijk niet komen aanzetten. Alhoewel. De laatste tekstregels van afsluiter Fuckabout klinken “I don’t give a fuck about people in love / They don’t piss me off / They just make me give up.” Het gevoel dat geluk niet voor jou is weggelegd, het kan je wel degelijk moedeloos maken.

Wat er ook van zij, People In Love Make Me Feel Yuck is een strak nummer en bevat een riff die je vanaf seconde één noopt tot ongegeneerd headbangen of je nu over straat wandelt, op de bus zit of gewoon thuis bent. Ja, we hebben de proef op de som genomen. De openingstrack gaat na net geen twee minuten bijna ongemerkt over in het al even knappe Dogmeat en in I Will Break You In Half zijn de broers bondig, stevig en agressief.

Niet mis te verstaan zijn ze in I Don’t Want To Make Love To You waarin Eoin zingt “I don’t want you to be my slave / I don’t wanna see you again / There’s something I’ve got to do / ’Cause I don’t wanna make love to you.”

‘Drenge’ is een knap debuut en kan zeker een doorbraak betekenen voor het duo. Muzikaal is het soms nog iets te eentonig. Maar wie op de teksten let kan tot een tweede laag doordringen. Die zijn bij momenten ronduit depressief, zoals in single Backwaters waar Eoin  “I wanna give up / but I don’t know why” zingt.

De laatste tien minuten van ‘Drenge’ lijken niet bij de rest van de nummers te passen, Drenge lijkt hier plots een andere, meer ingetogen groep, maar net dat gegeven doet ons geloven dat we in een nabije toekomst nog wel eens versteld zouden kunnen staan van dit tweetal. Hoogtepunten Let’s Pretend en Fuckabout werden tot op het einde opgespaard.

Het ultrakorte Bye Bye Bao Bao blijkt de intro voor het acht minuten durende Let’s Pretend en maakt indruk met het eenvoudige zinnetje “I wanna be alone”. Het nummer ontwikkelt zich zonder vervelend te worden van slepende trage rock tot uptempo herrie. Afsluiter Fuckabout doet dan weer onmiskenbaar denken aan Arctic Monkeys en de melancholie die Alex Turner van tijd tot tijd tentoonspreidt.

Drenge is een beetje Nirvana, een beetje Black Box Revelation, een beetje vroege Black Keys, een klein beetje Arctic Monkeys en dan nog het volstrekt unieke Let’s Pretend. Er staan misschien een nummer of twee te veel op ‘Drenge’ om van begin tot eind boeiend te blijven, maar tekstueel zijn ze niet vies van een beetje introspectie. En dat hebben wij graag. ‘Drenge’ maakt ons benieuwd naar de evolutie van dit scheurende duo.