Drenge - Undertow
Infectious Music Ltd.
Terwijl op hun debuut de deuren wild werden ingebeukt, lijken ze op opvolger ‘Undertow’ vakkundig de muren te willen slopen. Met succes. De Loveless-broertjes houden het plattelandsdorpje Castleton opnieuw hele nachten wakker met hun mix van broeierige sludge en klassieke rockmelodieën.
Drenge, dat zijn dus de Loveless broertjes. De één ramt op zijn gitaar, de ander knuppelt haast zijn drumstel omver. Geen mens die weet waar ze hun woede vandaan halen, maar het klinkt alvast smakelijk. Voor ‘Undertow’ - en in dat verlengde ook voor hun aankomende live shows, hebben ze er een derde man bijgehaald. Rob Graham speelde voordien gitaar bij Wet Nuns, en was voor de twee broers zo’n beetje een jeugdheld; de reden waarom Eoin Loveless gitaar is beginnen spelen trouwens. En dan duwen ze Graham een basgitaar in de handen. Te nemen of te laten.
Maar het werkt! Een basdeuntje op zijn tijd brengt natuurlijkerwijs de nodige emoties mee. Op Snake wordt dat vertaald in een portie baldadig geweld, titelnummer Undertow is pure afkeer en tijdens Side By Side worden we haast verscheurd door het wantrouwen en de paranoia die je als een mistwolk achterna zit.
Maar dat wil niet zeggen dat de andere nummers, waar de broertjes terug op zichzelf aangewezen zijn, slappe koffie zijn. The Woods is met voorsprong het strafste wat we al in een tijdje gehoord hebben van een duo. Donker als de nacht, wanhopig als een gevangene die droomt van ontsnappen en catchy als een snotvalling op maandagmorgen. Voor single We Can Do What We Want hebben ze goed geluisterd naar de Sex Pistols. En met zo’n dreigende gitaarrif zullen wij hen alvast niet tegenspreken. Doe wat jullie willen jongens; zolang wij maar mogen toekijken.
Op de debuutplaat deden ze zich nog voor als vampieren die angstvallig het zonlicht buitenhielden en waren ze net iets te bloeddorstig. Op deze plaat hebben ze bewust dat thema achterwege gelaten en gaven ze toe geïnspireerd te zijn door 'Grand Theft Auto V'. Vandaar al het geweld waarschijnlijk en het constante gevoel achterna gezeten te worden door een enorme politiemacht. Vandaar alle uren die wij al gespendeerd hebben aan het beluisteren van deze plaat. Vandaar de verslaving.
Maar boven alles heeft Drenge gewoon plezier in wat ze doen. Hoe sinister, somber en pikkedonker deze plaat ook klinkt, wij hebben er bergen plezier aan beleefd. Drenge is nogmaals een bewijs dat niemand elkaar zo goed aanvoelt als twee broers. En die derde man die zich bij de groep voegde, was gewoon de volgende, logische stap naar een voller en grootser geluid. Topplaat!
Drenge speelt op vrijdag 24 april in de Botanique en staan deze zomer op Dour.