Drive-By Truckers - Brighter Than Creation's Dark

New West Records

Eens een groep een aantal albums heeft uitgebracht, ontstaat er bij de fans een bepaald verwachtingspatroon. Als dat verwachtingspatroon plotseling doorbroken wordt, zijn er onder die fans onvermijdelijk voor wie de band afgeschreven is. Het getuigt dus van lef en van maturiteit om het roer om te gooien. De Drive-By Truckers duiken met ‘Brighter Than Creation’s Dark’ nog dieper het zuiden in. Het resultaat is ongewoon, verrassend zelfs. Al blijft de DBT-stempel nog steeds onmiskenbaar aanwezig.

Het onverwachte opstappen van Jason Isbell heeft zijn weerslag op het geluid van de Truckers gehad. Terwijl op ‘A Blessing And A Curse’ de gitaren nog volop de strijd met elkaar aangaan, is deze cd heel wat ingetogener. Het is dan ook even wennen voor je echt kan genieten van ongemeen rustige nummers als opener Two Daughters And A Beautiful Wife. Hier, en op heel wat andere songs, helt de band stevig over naar americana en country.

Of dat te maken heeft met de inbreng van John Neff – al bij DBT betrokken sinds 2006 – laten we in het midden. Feit blijft dat zijn pedal steel op sommige nummers wel heel nadrukkelijk aanwezig is. Wat daarnaast ook opvalt, is de uitgesproken bijdrage van bassiste Shonna Tucker aan deze plaat. Terwijl ze zich op de vorige albums beperkte tot het basspel en achtergrondzang, neemt ze nu enkele keren uitdrukkelijk het voortouw. Nummers als I’m Sorry Huston misstaan helemaal niet tussen het werk van oude rotten Patterson Hood en Mike Cooley.

Een opvallende aanwezige op deze plaat is ook Spooner Oldham. Zijn Wurlitzer en Hammondorgel geven heel wat nummers extra pit. Blijkbaar waren de truckers zo tevreden met zijn bijdragen dat ze meteen het hele album aan hem hebben opgedragen. Maar u hoeft niet ongerust te zijn: het zijn nog steeds de gitaren, al dan niet akoestisch, die de plaat overheersen.

Het valt niet mee om uit de negentien nummers op deze plaat hoogtepunten te pikken. Hoewel we nog steeds de voorkeur geven aan de ruigere nummers (3 Dimes Down, Self Destructive Zones, That Man I Shot, …) kunnen we een nummer als The Opening Act, waar John Neff zijn pedal steelwerk ten volle demonstreert, ook heel erg op prijs stellen. Over het algemeen zijn het de songs van Cooley die er dit keer lichtjes bovenuit steken.

‘Brighter Than Creation’s Dark’ is een album dat u bekruipt als een sluipende ziekte om zo uw immuniteitssysteem aan te tasten en zich uw lichaam eigen te maken. Neem daarbij nog de prachtige hoes die Wes Freed opnieuw voor zijn rekening nam en, als u houdt van americana, weet u wat u te doen staat.