Drive-By Truckers - English Oceans

Ato Records

Drive-By Truckers zijn terug. U hebt misschien niet eens gemerkt dat ze weg waren, maar net als wanneer een goede vriend weer opduikt na een lange reis, zullen de fans bij het beluisteren van ‘English Oceans’ de southern rockers opnieuw in de armen sluiten en herinneringen ophalen aan voorbije gloriemomenten.

Laat ons meteen met de deur in huis vallen: de plaat brengt niets dat u niet van de heren uit Athens, Georgia zou verwachten. Maar als u een beetje bent zoals wij, dan verwacht u telkens erg veel van hen. In de gelederen is alweer aardig wat verschoven, door het vertrek van bassiste Shonna Tucker en van pedal steel gitarist John Neff. Maar de stevige gitaren en verzorgde samenzang van Patterson Hood en Mike Cooley zijn constanten, en hun volkswijze en uiterst citeerbare teksten zijn dat ook.

Als vanouds worden de nummers bevolkt door leeglopers, werkslaven, en koppels die de roeste raderen van hun liefde knarsend voelen vastlopen op de onafwendbare sleur. Cooleys nijdige rocker Shit Shots Count trapt meteen de deur in: “Meat's just meat and it's all born dyin' / Some is tender and some is tough / Somebody's gotta mop up and eat one / Somebody's gotta mop up the blood.” Die gaat meteen tegen de muur op ons kantoor.

Opvallend is dat Cooley en Patterson voor het eerst in de geschiedenis de schrijfplichten gelijk hebben verdeeld, waar Patterson voordien meer prominent het voortouw nam. Een goeie zet, zo blijkt. Cooley komt scherper voor de dag dan ooit tevoren, en Patterson heeft in interviews bekend dat hij zich daardoor aangepord voelde om de middelmaat links te laten liggen.

Primer Coat is een klein verhaal over kleine mensen, gezongen door Cooleys donkere stem over vrolijke gitaren. “A girl as plain as primer coat leaves nothing misunderstood,” het is meesterlijk in zijn eenvoud, zoals zo vaak in een DBT-song. Andere uitschieters zijn Hood’s fraaie ballad Hanging On, Pauline Hawkins en het politiek getinte The Part Of Him.

In de staart zit bij ‘English Oceans’ geen venijn, maar een cathartische elegie. Grand Canyon, en bij uitbreiding de hele plaat, is opgedragen aan Craig Lieske, de verantwoordelijke voor de merchandising van de band die vorig jaar plots stierf na een hartaanval. Patterson Hood haalt herinneringen op aan zijn verdwenen vriend, en bewijst eens te meer dat hij en zijn band groots zijn in het beschrijven van het kleine.

De band speelt op 16 mei in Trix.