Dÿse - Dÿse

Exile On Mainstream

Een debuutplaat uit Duitsland, dolletjes. Het betreft hier ‘Dÿse’ van het gelijknamige Dÿse, een stevige lap smerige mathrock die met grote effectiviteit de tactiek van de verschroeide aarde toepast. Dit ziedende duo laat geen spaander heel van uw popgevoelige gehoorgangen, of u dat nu wil of niet. Let there be raaawk!

En of dit stel rockt: Dÿse (spreek uit doo-ze) is een van die bands die geen graten ziet in mooie melodietjes of knappe harmonieën. Liever nog spelen ze vijf minuten aan een stuk dezelfde machtige riff, terwijl ze er steevast voor zorgen dat er geen greintje saaiheid om de hoek komt piepen. Sterk heet zoiets. Het mag dan ook geen verassing zijn dat wij al bij opener Underlaydisk voor de bijl gaan. Een dreigende riff die door de snedige gitaar van André Dietrich op de wereld losgelaten wordt, zet meteen de krijtlijnen voor de gehele plaat uit. Spelplezier heerst hier. Er wordt duchtig geknutseld met structuur, trolachtige vocals galmen door onze boxen en de ene killer-riff na de andere verplettert je. Ziehier het voorgerecht.

Wat volgt, is meer lekkers. Zoals Monstermann, dat opent met een riff waar zelfs Josh Homme van QOTSA jaloers op zou zijn. Geen slappe kost dus. Daarmee blijkt ook dat Dÿse de precisiebombardementen van mathrock knap weet te combineren met genre-externe elementen zoals de meeslependheid en het monolithische van stoner of de speelsheid van de gemiddelde indierockband. En zeg nu zelf, wat wil je nog meer? Je kan zelfs dansen op Dÿse. Luister maar eens naar het luchtafweergeschutritme van Der Mann Aus Gold en probeer dan fysiek onbewogen te blijven. Good luck with that.

De bio vat het geluid van deze groep goed samen: “Their music crushes boundaries and provokes terror, ironic aggression and hysteric laughter.” ‘Dÿse’ klinkt zwaar en dreigend, maar tegelijk ook speels als een jong veulen, bij wijze van spreken. Dat maakt dat wij dit plaatje best weten te appreciëren, al hebben ook wij na een half uurtje beukwerk last van knikkende knieën. Gelukkig is er dan de uitermate knappe afsluiter Wolke om ons er terug bovenop te helpen. Een stoffig stonerriffje wordt op messcherpe wijze ten gehore gebracht en brengt ons hoofd tot een gelijkmatig op en neer bewegen, terwijl zich in de verte een blazersectie opwerkt om ons uiteindelijk op chaotische wijze gedag te zeggen.

‘Dÿse’ is dus, voor wie het nog niet begrepen zou hebben, geen aangenaam luisterplaatje dat je zachtjes in slaap wiegt, het is eerder een partijtje rammen voor echte riff-verslaafden. Een stevig schop onder je luie reet met blauwe plek garantie, zeg maar. Vergeet niet langs de apotheek te gaan voor een potje vaseline.