Dungen - Allas Sak
Smalltown Supersound
Psychedelica uit Zweden. Geen kat die daar nog van opkijkt. Nochtans heeft Dungen op haar zevende album heel wat moois te bieden.
Alles aan Dungen ademt sixties en vroege seventies. De psychedelica druipen er vanaf. En dat al acht albums lang. (met dit album bij). Zanger gitarist Gustav Esjtes begon zijn projectje al in 2001. Toen nog in zijn eentje. Intussen heeft hij een puik gezelschap rond zich verzameld met daarin onder meer gitarist Reine Fiske, die ook nog bijklust in überband Motorpsycho. Ook de rest van de band heeft trouwens nog een aantal andere muzikale potjes op het vuur staan. Vandaar dat het even duurde voor deze plaat er kwam.
Voor ‘Allas Sak’ week de band voor het eerst af van het vaste stramien en gingen ze met een producer in zee. En daarvoor viel de keuze op Mattias Glavå. De band had ook eerder al wel eens gewerkt met hem, maar deze keer lieten ze hem volledig de vrije hand. Het resultaat is navenant.
Het levert een plaat op, waarop je wordt meegesleurd door een hemel vol ballonnen en andere kleurrijke, vliegende dingen. En je hoeft er niet eens voor aan de weed te zitten. Vanaf het moment dat de deurbel in het titel- en openingsnummer heel even naar de Big Ben verwijst en je de deur opentrekt, wordt je binnengezogen, verteerd door de sax en de gezwollen drums terwijl Esjtes zijn Zweedse lyrics lanceert.
En dat blijft de hele plaat eigenlijk duren. Terwijl er steeds weer andere geluiden worden bijgevoegd. Conga’s, akoestische gitaren, een ronkende solo en een Jon Lord-orgeltje komen je als fladderende lentevogels tegemoet in Sista Festen. In Sista Gasten wordt je vergast op een dwarsfluit en zwoele zang. En zo blijft dat doorgaan tot de laatste klanken wegsterven.
Het mag niet verwonderen dat net Reine Fiske zich thuisvoelt in deze groep, gezien ook in Motorpsycho volop geëxperimenteerd wordt met genres en instrumenten. En er is nog een referentie waar je niet onderuit kunt. Of het toeval is of niet, wij konden bij de bezwerende gitaarsolo’s in het instrumentale Franks Kaktus en even verder in En Dag Pa Sjön niet anders dan aan Frank Zappa’s maffe gitaarexploten denken. Enige verschil is dat het hier mooi verwerkt is in songs. Nog zo’n referentie: Procol Harum is prominent aanwezig in afsluiter Sova. En dan zijn we er waarschijnlijk nog een paar vergeten.
Wie zich kan vinden in sixtiespsychedelica kan niet onder deze puike plaat van Dungen uit. Wij zijn in elk geval tevreden dat we het pad van deze Zweden gekruist hebben. En of ze dat nu nog even kunnen komen uitleggen op een podium ook?