Dust Bolt - Mass Confusion

Napalm Records

U houdt van echte, klassieke thrashmetal, maar snakt naast die eeuwige, klassieke namen wel eens naar vers bloed? Sta mij toe u de Duitse thrashers van Dust Bolt voor te stellen. Het viertal uit Beieren viert dit jaar de tiende verjaardag, staat garant voor een vet potje thrash op grootvaders wijze en heeft net derde, volle schijf 'Mass Confusion' uit.

“We vliegen er weer direct in”, zullen ze gedacht hebben. Met een dikke minuut thrash op topsnelheid vervult opener Sick X Brain met verve de opdracht als spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok. De daaropvolgende, razende intro van de titeltrack bewijst dat de jonge Duitsers ook intrumentaal hun mannetje wel kunnen staan. Met gitaarsolo's springen ze dan weer eerder zuinig om.

 

Allergy lijkt dan weer een stuk rustiger aan te vatten, maar voor we het goed en wel beseffen is de trein alweer vertrokken, al is er ditmaal ruimte voor de nodige rustpunten; en ook de gitaarsolo krijgt al net iets meer ruimte. Op de vorige schijven bewees Dust Bolt al dat het de kunst van het ouderwets thrashen onder de knie heeft, waarom dan afwijken van dat pad?

 

Om te vernieuwen en niet constant in herhaling te vallen, zou u als veeleisend muziekliefhebber dan kunnen stellen. Feit is inderdaad dat er al heel veel goeie goede, ouderwetse thrashplaten in omloop zijn en dat Dust Bolt enkel voor verrijking in de breedte zorgt. Verwacht uzelf dan ook voornamelijk aan het betere klop-en-smijtwerk.

 

De barbershopkwartetintro van Mind The Gap lijkt dan toch verandering aan te kondigen, maar dat blijkt slechts schijn. Desondanks misschien wel één van de betere nummers op de schijf, vooral dankzij de gitaarsolo met tapping en de outro.

 

Met Exit wordt het dan toch even over een andere boeg gegooid. Zanger Lenny gaat qua stemmodus naar “breekbaar”, ondersteund door enkel een akoestische gitaar en later ook een verdwaald drumpatroon. De naam Corey Taylor lijkt hier te passen als referentie vooraleer de elektrische gitaren invallen voor een ferme brok melodieuze razernij. Een nieuw hoogtepunt is een feit.

 

Daarna wordt met nummers als Taking Your Last Breath dan weer overgeschakeld naar die typische Slayerthrashers met melodieuzere toetsen zoals we die intussen van Dust Bolt gewoon zijn. Waar Kerry King en Jeff Hanneman zaliger de solo's vaak beperken tot shreds, durven Flo en Lenny al eens te temporiseren alvorens de nummers van wat gesoleer te voorzien. Als we dan nog een favoriet uit al het snelle en krachtige geweld moeten halen, opteren we voor het voorlaatste van de in totaal elf nummers, Portraits Of Decay.

 

Dust Bolt laat zich graag inspireren door enkele grote namen uit de metaljaren tachtig en ook op deze 'Mass Confusion' zijn bands als Slayer nooit veraf, behalve dan met het gevoelige Exit. We kunnen ons in elk geval niet voorstellen dat Tom Arraya en co ooit een dergelijk nummer hebben gemaakt. Misschien maar best ook. Bij Dust Bolt mogen ze dat dan weer nog veel meer doen. Zonder de stevige thrashers uit het oog te verliezen uiteraard.